Dokterskapjes' zorgen- "domweg gelukkig in de Dapperstraat"-

Niets geeft méér een "writersblock" dan je gepreoccupeerd voelen. Zelfs tijdens mijn recente uitje (samen met Paul naar Brasschaat en de Bodensee) kon ik geen inspratie voelen voor het schrijven van een blogje. Jammer, voor mij fungeert het schrijven óók als een dagboek; het vasthouden van een leuke herinnering.

Wat ik van de korte herfstvakantie wel als gevoel heb overgehouden is er één van ontspanning, van gezelligheid; bij het opnieuw ontmoeten van vrienden in Belgie en  van relaxering van geest en lichaam in een heerlijk en gastvrij hotel met spa en een prachtig uitzicht over de Bodensee. Op de eenmalige, vluchtige blik (toen nog) op de Coronacheck app na was het redelijk vrij van corona -gedoe. Het hielp dat we elke dag dineerden in het hotel. Iets wat overigens bepaald geen straf bleek. Op de doorreis erhéén, door Duitsland, wat indringender "Impfungs" drang: de inmiddels overbekende mondkapjes symbolen op elke ruit die je maar kan bedenken; op de toiletten posters met gezonde jongelui met bepleisterde pronte deltoidspieren als infografic.

Zeker als je in de gezondheidszorg werkzaam bent struikel je over "corona, corona,corona". Rare (maar wel fijne) tegenstrijdigheid is dan dat er in die één en driekwart jaar in onze hele praktijk nog niemand aan Covid is overleden. Het aantal mensen uit onze praktijk dat op de IC vanwege corona opgenemen is geweest is op één hand te tellen -en allen weer naar huis-. Ik bagatelliseer het coronavirus daarbij niet, maar wil wel pleiten voor véél meer nuance.

Ronduit eng en tot in elke vezel van mijn gevoel "voelbaar" vind ik de verharding en polarisering die intussen optreedt in de bevolking. Het zíj en wíj gevoel. Gevaccineerden vs ongevaccineerden gevoel. Waarbij je tegenwoordig een "egoist" genoemd kan worden als je je niet heb laten vaccineren. 

Op het gevaar af dat ik in de complotgekkiewappie-hoek gezet wordt: dat heeft de overheid toch maar mooi voor elkaar! 

Níet de stelselmatige uitkleding en ontmanteling van de Ic's en (ziekenhuis)zorg; het tot demotivatie van zorgmedewerkers leidend beleid, maar de te lage (sic) vaccinatiegraad van de bevolking (toch nog wel 85%!) zou leiden tot een zorg"infarct" en zou tot hernieuwde "maatregelen" moeten gaan leiden.

In beginmaanden van de vaccinaties werden erg nog afwegingen gemaakt. Géén Astra Zeneca onder de 60 jaar. Daarbóven had je meer kans een vervelende complicatie van Covid te krijgen dan van de vaccinatie. Daaronder was het omgekeerd.

Tegenwoordig is dat losgelaten. "Pfizer" (met zijn mega miljardenwinst) is "goedgekeurd" vanaf 12 jaar en kan je op bijna "elke hoek van de straat" tot je nemen. Bijwerkingen worden stelselmatig gebagatelliseerd. Zelf heb ik ook twee vaccinaties van een "mRNA" vaccin gehad, in mijn geval van "Moderna". Genomen omdat ik "in de frontlinie" sta en dan mogelijk minder besmettelijk naar mijn patienten toe zou kunnen zijn. 

Sinds circa 2 weken na mijn laatste vaccinatie in maart heb ik geen dág zonder lage rugpijn geleeft, terwijl ik ervóór zelden rugpijn had. Bijwerking? Wie zal het zeggen.  En het valt niet te bewijzen, maar ik heb het wel op Lareb gemeld, voor wat het waard is. Op Lareb bevind ik mij trouwens  in een heel grote club van mensen die ook "gewrichtspijnen" gemeld heeft. Dat de vaccinering voor een heleboel kwetsbare en chronisch zieke mensen een hele uitkomst is, wil ik overigens wel geloven en beamen.

Afgelopen zondag was een bijzondere dag voor mij. Ten eerste héél lekker geslapen. Héérlijk. Die dag was het precies 22 jaar geleden dat onze jongste zoon Nathan werd geboren. Ook op een zondag. Op een stralende, zonnige herfstdag, 's ochtends om half tien. Net als toen scheen de zon door de slaapkamerramen naar binnen. Goed voor een zorgeloos, endorfinenovergoten geluksmoment. Dat mooie mannetje wat ik op mijn buik kon leggen. 

Deze zondag kreeg ik ook zo'n ongecompliceerd geluksgevoel, getriggerd door het zelfde mooie weer en de herinnering aan tóen. Het maakt je dag heel anders. Het sporten op de sportschool, wat ik elke zondag probeer te doen, ging dit keer zoveel beter, met zóveel minder rug- en heuppijn. 

Lichaam en geest zijn niet te scheiden en hebben onlosmakelijk veel invloed op elkaar.                                                                                                                                  Ik hoop dat we veel vaker "domweg gelukkig in de Dapperstraat" kunnen zijn.