Levensgevaarlijk

"Levensgevaarlijk", is naast "je handen stuk wassen", "anderhalve meter samenleving", "testen testen testen", "maatregelen", "versoepelingen" een nieuwe veelgebezIgde term in het Nieuwe Tijdperk. Een hllllgglllbrrr gevoel geven die termen mij. Elke morgen kijken wij naar het ochtend journaal op de tv en daarna naar een stukje WNL; "Goedemorgen Nederland". Bij een discussie over de noodzaak van de avondlok werd er gesproken "van het feit dat er mensenlevens mee gemoeid zijn". Het te vroeg afschalen van maatregelen is op dit moment (lees: nu nog maar een klein deel van de bevolking gevaccineerd is) volgens Hugo de Jonge erg gevaarlijk. Kritische vragen stellen over mogelijke ernstige bijwerkingen van vaccinaties is volgens hem zelfs "levensgevaarlijk".

Gisteren hadden wij de verjaardag van "de eerste covidbesmetting in Nederland". Man, man, wat is dat jaar snel gegaan. Mij afvragende waarom dat jaar zo snel voorbijging kwam ik tot de conclusie dat ik (en met mij velen) behoorlijk murw geworden ben. Ik lees nog steeds alles wat los en vast zit over corona (en wind mij over bepaalde beleidszaken behoorlijk op) maar ben tegelijkertijd in mijn eigen bubbel gestapt uit lijfsbehoud. Er zit een bepaalde eentonigheid in die aan de ene kant wel lekker is. Opstaan, ontbijten, naar werk gaan (en ik dank God op mijn blote knieën dat ik nog gewoon naar werk kan en daar driedimensionale collega's en patiënten spreken kan), veel te laat thuiskomen, eten klaar maken (of, als Paul eerder thuis is, aanschuiven aan de maaltijd), lichtelijk uitgeteld achtuurjournaal bekijken. Als er geen dienst, nascholing of webinar is, een Netflix film ("for something completely different") bekijken, wat woordspelletjes doen op de IPAD en slapen.

Op niet- werkdagen eerst even sporten via Zoom. Hierbij ben ik blij als er net als ik nog meer deelnemers van die betreffende  zoomsport hun video aan laten staan. Dat geeft nog enig gevoel van interactie. Meestal even naar de supermarkt waar de stem van de digitale omroepster mij irriteert als ze op zalvende toon zegt dat ik vooral voor "mijn eigen en andermans veiligheid alléen boodschappen  moet doen- alleen zó krijgen wij Corona er onder-". En ook altijd als het even kan een flinke wandeling maken, rain or shine.

Best gezond, zou je toch zeggen. Maar waarom voelt mijn lijf dan niet fitter, waarom voel ik de laatste weken pijntjes in mijn knieën en in mijn rug? Waarom toch die ene coronakilo erbij? 

Vorige week deed ik mee aan deel 1 van het online seminar over "Positieve Gezondheid". Positieve gezondheid is een nieuwe manier om naar je gezondheid te kijken. Om inzicht te krijgen in je eigen welbevinden kan je hierbij een "tool"  gebruiken dat eruit ziet als een spinnenweb:

Je moet het voor de gein eens voor jezelf invullen.

Eerdere "spinnenwebben" van mij waren behoorlijk evenwichtig en leverde een "ruim"  spinnenweb op.  Maar in mijn laatste spinnenweb zit een flinke deuk. Gek genoeg zit er ondanks toch wel ruim bewegen en gezond eten een deuk op de plek van mijn "lichaamsfuncties" en bij mijn "mentaal welbevinden". Chronische stress geeft een continu verhoogde bloedspiegel van stresshormonen zoals cortisol en (nor) adrenaline, die op den duur tot depressieve gevoelens en ontstekingsreacties in je lichaam kunnen leiden. Niet gezond. Chronische stress is een onafhankelijke risicofactor voor overgewicht.

Door een bevolking zo lang geen perspectief te bieden op interactie, zo eenzijdig alleen op vaccinatiebeleid te sturen, zo weinig gelegenheid te bieden voor het verbeteren van hun levensstijl en hun positieve gezondheid induceer je forse afname van veerkracht en toename van kwetsbaarheid.

Dat is pas levensgevaarlijk.