18. 🎶 “Oh, such a perfect day…🍀”

Vandaag in mijn auto, circa vijf uur in de namiddag, zon op mijn dashboard, klonk dit lied op Radio Twee. Oorspronkelijk uit 1972, Lou Reed was de artiest van toen; vandaag gecovered door Caro Emerald. Heerlijke, zaterdagmiddag, niets-aan-de-hand muziek. En ik mijmerde: “what a perfect day”. 
Eigenlijk was het, nu al, een perfect weekend. Als je de vrijdagmiddag  tot het weekeinde mag rekenen tenminste.

Vrijdagmiddag vierde ik mijn verjaardagen van ‘20 en ‘21 retrograad met een lunch bij Park Brasserie samen met de “sportvriendinnen” van “Felter”. We hadden een heel gezellige middag. Met zijn zessen. (Bitterzoet: de voorlaatste keer dat ik er mijn verjaardag vierde, in december 2018, waren we nog met zijn zevenen. Toen was Ans er nog bij). 

Vandaag was het de eerste dag van het jaarmarkt weekend in Noordwijk “Onder de linden”. In verband met “Corona” de afgelopen twee jaar niet gehouden. Ik vind het altijd heerlijk om er even rond te struinen in gezelschap van iemand die dat ook leuk vindt. Mooie plantjes kijken en kopen maar ook allerhande andere snuisterijen.

Vandaag ben ik er in gezelschap van Astrid, die in Noordwijkerhout woont, geweest. Onvermoeibaar lopen en shoppen. Slepen met de aankopen, met als hoogtepunt “het ree” van “geroest” ijzer voor in Astrid’ en Johns’ weelderige voortuin aangeschaft. (Oh, wat staat-ie nu mooi tussen de lupines, de klaprozen en het hoge gras te grazen terwijl de zuiderzon tussen de lijnen doorspeelt).

Na de plantjes en het ree bij het woonhuis van Astrid afgeleverd te hebben en  Johns stucadoorskunsten te hebben bewonderd togen wij naar het nabijgelegen etablissement “Como en Co” aan de Boekhorsterweg van Noordwijkerhout voor een verlate lunch. Wát een oase is dát! Gelegen aan een meertje ontstaan na een afgraving in de jaren ‘50 en ‘60 van de vorige eeuw in de voormalige Oosterduinen ten bate van zandwinning voor een kalzandsteenfabriek in Hillegom; we konden op het zonovergoten ponton op twee gerieflijke  dekchairs plaatsnemen.

Onder het genot van het nuttigen van geitenkaas salades met fregola en sprankelend frisse glazen spa’s rood hadden wij uitzicht op het meertje en de zweefvliegtuigen van de 
“Kennemer Zweefvlieg Club”. 

Omdat Frank daar sinds het voorjaar lid is, hij vandaag op de club was, ik nog niet eerder bij hem had kunnen komen kijken was het vandaag een uitgelezen dag om er even langs te gaan. Wat heerlijk dat “het allemaal weer kan”, wat heerlijk dat het zulk héérlijk weer was. Een weldadig ongecompliceerd ontspannen bedoening was het. Frank had aangekondigd dat ik wilde komen kijken en dat was prima. 

Om half vier waren Astrid en ik bij de club, alles klopte. De auto kon buiten precies op een van de schaarse plekjes voor het hek staan. Een loopje langs het hek tussen de konijnenholen en herten door van ongeveer een kilometer bracht ons bij de opstijgplaats van de zweegvliegtuigen. Drie toestellen werden er om de beurt van noordoost tot zuidwest opgeliert voor een tochtje boven de Kennemerduinen. Eén éenzitter en twee tweezitters (de tweezitters zijn de instructie vliegtuigen). 
 

Toen we aankwamen was Frank net geland. Wat is plaatsvervangend genoegen toch fijn als het je kind betreft. Gewoon kijken hoe hij lekker aan het vliegen was, was al zo fijn. Maar wat een verrassing toen hij zei: “En nu jij, mam!”. Had hij toch aan de instructrice, Jeanette uit Leiderdorp, gevraagd of zijn moeder ook een keer mocht meevliegen….dat alleen al was al zo fijn en ontroerend, soort van moederdag- gevoel in het kwadraat.

En ja hoor, daar ging ik, circa veertig jaar na dato, in een zweefvliegtuig de lucht in. In mijn tijd bij de “Leidse Studenten Aeronauten” op het Marinevliegveld Valkenburg ging dat met een logge “Rhönlerche” uit 1948. Met het vederlichte polyester ask-21 toestel van vandaag ging ik als zat ik in een katapult de hoogte in. En dan, op een hoogte van vierhonderdvijftig meter, “los” van de kabel; stilte, een prachtig uitzicht, Noordzee, Amsterdam, Rotterdam, de duinen, de Kaagbaan van Schiphol. 
De vlucht duurde net aan vijf minuten (het was geen thermiek-weer) maar oh, oh wat vond ik het leuk!
“Just a perfect day”.

En dit is nu een goed moment om het “Doktersheupje” - dossier te gaan sluiten. De heup is fantastisch hersteld, de arbeidsongeschiktheid is gisteren officieel afgesloten.

Nog wat fotootjes uploaden en daarna met Doktersheupje  naar de drukker.

Ik heb weer genoten van al jullie mee- leven en jullie reacties!