Dag 39. Vorderingen

Ondanks het koufrontje wat vandaag (en morgen) passeert toch een fijne dag gehad.

Helene, vriendin van het eerste werkuur in 1989 in ‘t Lange Land Ziekenhuis, SEH verpleegkundige, kwam vandaag langs. Met haar thuis gelunched (een salade met van alles wat maar “groen“, lekker en denkbaar is bij elkaar gehusseld- in het Engels noemen ze dat “tossed”, wat een veel mooier woord is vind ik-) ; koffie gedronken, gekletst, gesmuld en ook een kort rondje gelopen. Prachtige bloemen gekregen. Nu, acht uur journaal tijd, 5200 op de teller.

De fysiotherapie vandaag was een feestje.  Knie in flexie en extensie wel wat stijf, nog niet spin-vaardig, in de verste verte nog niet; maar ooooooh wat ging dat lopen mooooooi. Vooral als ik een beetje dooorstap, met armen meebewegend. Ik kreeg er complimenten over van Peter. Mijn neus krulde ervan. (Dit laatste is een uitdrukking wat mijn moeder altijd gebruikte als zij trots was; ik weet niet waar het vandaan komt, heb het ook nooit meer van een ander gehoord). Stabiliteit (op een tol heen en weer wiebelen) en propriocepsis (staan op een been, andere been opheffen) gingen goed.

Enthousiast vertelde ik dat ik als ik de trap op loop ik tegenwoordig met mijn voet doorstap ipv bijtrek. Meteen werd ik door Peter meegenomen naar de trap in het gezondheidscentrum en, vertjoept! ook trap af lukt het om door te stappen.

Ik ben niet ver meer verwijderd van het Obama -huppeltje -van -het -vliegtuigtrappetje -af!