Drenthe anno 2020 - Zorg in Norg

Eén zakje rucola- sla 85 gram. Dat was het resultaat van de exercitie bij "Poisz", de plaatselijke supermarkt in Norg. Hij lag helemaal eenzaam in de groene boodschappenkar. De aardige supermarktmedewerkster met het witte mondkapje op die de supermarktkarren buiten telkens ontsmet en ik moesten er eventjes smakelijk om lachen. Er heerst een gedegen doch vriendelijk anderhalve meter-, faceshields-, plastic en plexiglas- en mondkapjes beleid hier in Norg. 

Bij onze B&B zit ook een klein keukentje. Hier kan je je eigenlijk helemaal mee bedruipen. Het fijne aan vakantie vind ik, dat je geen weekplan hoeft te hebben. Niet voor wat je doet maar ook niet voor wat je eet. Met de lunch eet ik graag allerhande slasoorten. Daar voeg ik dan diverse zaken aan toe, zoals daar zijn: noten, peulvruchten, kaassoorten, vissoorten, avocado's in wisselende samenstelling. 

Vandaag hadden wij brood (Paul) en yoghurt (ik) voor het ontbijt. Voor het avondeten hebben wij net een smakelijk uitziende pot eigengemaakte erwtensoep bij de slager gehaald. Lekker met roggebrood en katenspek. Een kookplaat, een oven en een magnetron in huis hebbende, komt die wel warm aan tafel vanavond. Lekker met een goede fles Reserva uit Spanje uit 2013 (welkomstfles van de B&B) en een knapperend haardvuurtje gaat het diner vanavond vermoedelijk helemaal lukken.

Voor de lunch straks bleek mijn sla plots op. Geen nood, Poisz is open en op wandelafstand. Aldaar aangekomen krijg je van de aardige supermarktmedewerkster met het witte mondkapje buiten een schone kar aangereikt. Paul wachtte buiten. Dus mondkapje op en via de eenrichtingsweg langs de slasoorten, langs de plastic sluizen bij de kassa in no-time weer buiten met mijn zakje sla. Precies kort genoeg om geen onbedaarlijke kriebel aan de neus te krijgen. 

Tja, die neus van mij. Het hele jaar door is-ie wat hyperreactief. Grassoorten, inspanning, sigaretterook, kriebelende mondmaskers, allemaal geven zij bij  mij aanleiding tot het krijgen van een ietwat natte neus. Waarschijnlijk het gevolg van het leven in een ge-airconditioned huis in Saudi Arabië waarin we als kind veel mee-rookten. Alleen op de zeilvakantie in Kroatië (zeelucht) vorig jaar was mijn neus helemaal "senang". 

Het dragen van een mondkapje binnenshuis in het openbare leven geeft nog steeds een sensatie van observator zijn. Het snorkelleven zeg maar. Interactie wordt bemoeilijkt, ik let altijd erg op mimiek en articulatie om mensen "te lezen". Stemmen licht vervormd en brillen bewasemd (wat interactie nog verder verminderd).

Ach, als die maskerade in het openbare leven maar ergens goed voor blijkt. Al denk ik zelf dat het effect van het "seizoen" op de coronaverspreiding superieur aan bijna alles is. 

Om maar met de meest gebruikte zin van 2020 te eindigen: "We gaan het zien!"