⛵️”🎼...What did we do, we saw the sea...”

Tja, dat geval van mij, dat is toch wel een gevalletje apart. Het is niet iets van de laatste tijd, hoor. Eén  van mijn vroegste herinneringen is dat ik in Nieuw Guinea uit mijn bedje iwas geklommen, was gevallen en met bloed aan mijn handen mijn ouders’ slaapkamer inliep. Door de jaren heen liep ik kleine verwondingen op. Onze huisarts moest af en toe een krammetje leggen en noemde mij een “wildebras”.

Belangrijke val van wat recenter datum was tijdens een nachtdienst in Hilversum. Ik was 35 weken zwanger (in die tijd bleef je diensten doen tot aan je zwangerschapsverlof) van Frank. Diensten deed je met eigen auto en semafoon. Midden in de nacht moest ik ergens een visite maken. De straat was geheel verlaten en spaarzaam verlicht. Ik struikelde over een stoepsteen en viel pardoes met dikke buik en al over mijn dokterstas heen en rolde over de stoep. Niemand die het gezien had. Wat voel je je dan alleen. Maar ik kon wel weer zelfstandig opstaan en mijn weg en dienst vervolgen. Het enige dat gebroken was, was het flesje met glucose in mijn tas (wat een kleverige boel was dát). Misschien dat Frank daarom wel tegen een stootje kan.

Nooit heb ik wat gebroken met gewoon vallen (wel met die aanrijding tegen mijn knie van destijds, maar toen werd ik ook wel door de lucht gekatapulleerd), blijkbaar hebi k stevige botten en een redelijk goede valtechniek. Alleen gisteren zat die tafel in de weg. Maar ik moet voorzichtiger zijn, ik ben geen twintig meer. En mijn balans beter blijven oefenen. Peter Van checkte laatst of ik op één been kon staan. Nou dat kan ik wel, dacht ik trots. Tot ik ook mijn ogen daarbij moest sluiten, dan wordt het ineens een stuk lastiger. Dus mensen: oefen het op één been staan met gesloten ogen, waarbij je moet streven om 10 tellen te kunnen blijven staan.

Terwijl ik dit typ varen wij op de automatische piloot richting het grootste eiland voor de kust van Istrië, Cres, waar wij aan zullen gaan monsteren bij de zes andere in ons flottielje varende zeilboten. Om ons heen een rustige, erg blauwe, Adriatische Zee. Het is erg windluw dus wij hebben veel op de motor gevaren. Maar ik hoor nu aan het rumoer van de mannen om mij heen dat ze weer het plan hebben opgevat de zeilen te heisen. Dus ik sluit af. Tot later.