Week 7 en nog wat. Licht in de duisternis

2500 stappen maar is de praktijk verwijderd van mijn huis. Teleurstellend weinig of juist geruststellend veel? 

Ivm een vergadering met aansluitend fysiotherapie in het gezondheidscentrum heeft Frank mij er vanmorgen heengebracht. ‘S middags had iedereen een druk programma, dus ik dacht, kom, ik heb toch ergens nog een OV kaart liggen? Een perfecte verbinding tussen ons huis en het ziekenhuis/de praktijk. Dat ik daar niet eerder opgekomen was!

Effe kijken of er nog wel geld op staat en ja hoor, nog 26 euro nog wat...maarre...kaart verlopen nov 2018....Kaart nog in perfecte staat, zo goed als nieuw. Maar ja, die ging mij dus niet thuisbrengen. Geen nood. Ik had mijn middagloopje nog niet gehad en het weer was best goed. Dus de benenwagen was het vervoermiddel terug naar huis.

Na de vergadering bij Peter langs voor de fysio behandeling. Aan extensie gewerkt, daarna nog een aantal oefeningen. Fietsen op de hometrainer, balans, kracht voeten (kort dribbelen op tenen en op hielen), chéck, alles goed genoeg om te kunnen gaan fietsen! We spraken af dat ik het de eerste keer even samen met iemand zou doen. Als het er van het weekend niet van zal komen, zal de eerstvolgende fysio afspraak met Peter er aan gewijd worden.

Mijlpaal in wording!

Met deze heugelijke wetenschap in het hoofd een lekker loopje naar huis gehad. Het ging goed, al had ik halverwege best een bankje willen gebruiken (vraag aan Gemeente).

Wegens gebrek aan fourage, gebrek aan chauffeurs en gebrek aan winkels op loopafstand  in de namiddag maar eventjes diverse richtlijnen nagekeken: belangrijkste leidraden 1. zonder elleboogkrukken binnen en buiten kunnen lopen (vink); 2. kracht en reactie hoofd/armen/benen/voeten goed (vink); geen rijvaardigheid beinvloedende medicatie (vink).

Dus kratje in de auto en óp naar de supermarkt. Wat een bevrijding; actieradius! Onafhankelijkheid!

En dan als toetje van de dag nog het allerleukste: vanmiddag heeft zwager Jos de lichten in de minibieb weer gemaakt.