De schippers van de Kameleon

Als kind verslond ik de verhalen van de "Kameleon"- reeks; jeugdboekenserie sinds 1949. De eerste 60 delen geschreven door Hotze de Roos; handelend over de schippers van de Kameleon (de tweeling Hielke en Sytse Klinkhamer) in het Friese land. Af en toe kwam er een deeltje over vanuit Nederland naar Jeddah. Mijn broers en ik lazen die na elkaar. Er werd geloot wie het eerste mocht lezen. Soms zaten we gewoon naast de lezer te wachten tot de volgende aan de beurt was. De "Kameleon" was de naam van de boot, en oude stalen opduwer. Razend snel en sterk dankzij zijn automotor. En stoer en dapper dat de jongens van de Kameleon altijd waren; er werd in elk deel wel iets of iemand gered. Eenmaal hebben ze ook een gestolen boot naar de eigenaar teruggebracht, voortgesleept door die sterke Kameleon.

Gisteren, vrijdag, was de laatste dag van onze zeilvakantie. We zouden de boot rond tienen uitchecken. Dus voor vakantietermen vroeg uit de veren, om zeven uur opgestaan. Eerst naar het sanitair lopen, een klein wandelingetje over de steigers en walkant. Lichtblauwe hemel, glad water, rijp op het gras en het in de ochtend lege springkussen. Een paar vergeten kindersandaaltjes naast elkaar op een picknicktafel, behalve een licht briesje, stilte. Je loopt dan zowat alleen over de jachthaven terwijl een lange, bleke schaduw je voorgaat. Heerlijk is dat eigenlijk, die rust.

Het waren fijne weken. Vooral de tweede week, want het werd toen heerlijk weer. Nooit te warm of te koud, fantastische zonnige dagen. Het slapen ging ook prima. Heel koel dankzij een aantal dakramen. Het enige wat beter kon is het matras. Mán, wat was dat ding hard. Daaraan merk je ook dat je een dagje ouder wordt en de E-Gym en het spinnen zo'n tijd gemist hebt. Maar enfin, dat zijn details. Natuurlijk voel ik mij een bofkont. Wat was het ook weer gezellig met de jongens, wat een fantastische knullen zijn het allebei. De boot was ook prima. Iets kleiner dan de "Horsefight" van vorig jaar. Gek genoeg lastiger te hanteren. Het heisen van het grootzeil bijvoorbeeld was behoorlijk zwaar. Zelfs twee behoorlijk goed in de sportschool getrainde en atletische jongens hesen hem met zijn tweeën. Dat was mij samen met Paul nauwelijks tot niet gelukt.

"Nieuwe" jachthavens ontdekt: Scharendijke en Colijnsplaat. De jachthaven van Zierikzee met zijn "Havenmeester" een juweeltje qua leuk. Oh ja, ik zou nog een recensie geven van het Italiaanse restaurantje in Scharendijke. "La Strada" ligt aan het begin van het dorp als je de jachthaven uitloopt. Het ligt er wel leuk bij met een heerlijk zonovergoten terras: tafeltjes onder lindebomen. Welnu, ik kan adviseren: loop nog even wat verder door. Waarschijnlijk is "Da Roberto" veel leuker. Want ja, soms vergis je je en klopt je eerste indruk niet. Het eten was er niet zo lekker en de bediening was nogal stug. Ze zaten van te voren al zo raar belangrijk over de reservering te doen. Joel Broeckaert zou er niet terugkomen. Verder is Scharendijke een leuk dorp. 

Het was fijn om even uit de "coronasferen" te zijn; over het algemeen was alles en iedereen nogal relaxed. Wat mij wel een beetje opviel was dat er steeds minder leuke kleine winkeltjes lijken te zijn. In een leuk winkeltje waar ik in Zierikzee  was besprak ik met de eigenaresse dat ze het een beetje somber in zag voor wat betreft haar toekomstig zakelijk voortbestaan. Jammmmerrr.

Een voorspoedige reis naar huis, je rijdt er zo'n anderhalf uur over van Kortgene naar Leiderdorp. De jongens waren een uurtje eerder afgereisd omdat Frank 's middags een afspraak had. Nathan verwelkomde ons, gezeten op de houten bank voor ons huis. Een beetje bedachtzaam en niet zo vrolijk. Wat bleek: hun rubberboot met motor, normaliter aan de steiger achter ons huis gelegen, lag er niet meer. De staalkabel waarmee hij aan de sloep vastligt was doorgeknipt. Navraag via de buurman en de overbuurman vertelden ons dat hij in de nacht van donderdag op vrijdag waarschijnlijk gestolen zou moeten zijn. Wat een domper.

Aangifte doen bij de politie via DigiD; kentekennummers, serienummers van boot en motor ingevuld; op de whatsapp buurtapp gezet; een bericht op Facebook gezet. Veel fijne reacties gehad. Adviezen, kijk toch even in de buurt. Paul en Nathan zijn er meteen op uitgetrokken met de sloep, eerst richting Hoogmade op de Does om te tanken, daarna richting Leiden. Na een half uur al: we hebben hem gevonden! Paul zag hem liggen. Zo'n 500 meter van onze steiger, om de hoek lag-ie aan een paaltje afgemeerd. Waarschijnlijk wachtend op verder vervoer per busje of iets dergelijks. Wat een brutaliteit. Wat een misselijke types.

Toen ik gezeten op ons steigertje de jongens afwachtte en daar de sloep met eraan vast gehangen rubberboot triomfantelijk de sloot in zag komen varen kreeg ik een emotioneel-nostalgisch gevoel: "Bravo, Kameleon!”