Sound of Music

Nooit gedacht dat ik dit stukje Frankrijk, in de Franse Alpen, omgeving Embrun (spreek uit Ambrêh) zo leuk zou vinden. Na een verkwikkende nachtrust in onze koele torenkamer  met de ramen open  (het koelt hier - op 900 mtr boven zeeniveau- af tot 13 graden 's nachts-) hadden we een lekker ontbijt in het mooie beneden zaaltje met uitzicht op het meer. Erna hebben we in het "film" zaaltje een privévertoning gehad van de fimopnames over de renovatie van het kasteeltje, Indrukwekkend wat ze in vier jaar ( 1998-2003) voor elkaar kregen. Het voelde als het ware "ik vertrek- gevoel" met succes. De torens volledig vernieuwd. Een compleet plafond van tussenverdieping opnieuw opgetrokken. Al het fijn schilderwerk met behulp van een bevriende fijnschilder opnieuw geschilderd. Ik kreeg zin om hier een "kasteelroman" over te schrijven.

Na de koffie richting abdij Notre- Dame de Boscodon in Crots (onze Gemeente) getogen;  abdij uit de 12de eeuw  (tegenwoordig nog Dominicaanse orde). Wat een pracht, zo eenvoudig, zo mooi in het glooiende landschap gelegen, zo rustig (een enkele fietsende toerist en wij bezochten dit vanochtend). Daar wederom  een film gezien over een recente grootscheepse verbouwing, waaraan ook dorpsgenoten meehielpen. De kapel was van een eenvoud met mooie lichtval waar ik zo van houd. Het voelde, alhoewel veel kleiner, aan als de Abdij van Egmond waar Paul en ik in 1995 trouwden. Veldbloemen kwamen uit de tuin. Weer veel meer vlinders gezien dan thuis.

Het volgende doel was het bergmeertje van San Appolinaire, op 1452 meter hoogte gelegen. De temperaturen zijn daar buitengewoon aangenaam op het moment. Alhier brood met worst, cornichons en koud bronwater gedronken. Erna een wandeling rond het meertje vol forelletjes. Het water opmerkelijk aangenaam (niet koud) aanvoelend aan de hand. Waarschijnlijk omdat het meertje niet diep is.

Op de Alpenweides voelde ik mij even Julie Andrews in "The Sound of Music". Gelukkig voor iedereen heb ik er wel gedanst maar niet gezongen.

Op de terugweg zijn wij via het oude centrum van Embrun gegaan. Het was inmiddels rond half vier, dus nog siesta-tijd, slaperig aandoend. Een koele katoenen rok gescoord, Paul een kurken pet (de zon is "relentless", dus die heeft hij wel nodig.)

Zo, nu even één van de vele schaduwplekjes in de tuin opzoeken alvorens vanavond voor de tweede keer naar "Chez Pierrot et fils" te gaan, een restaurantje hier vlakbij waar ze je bestellingen nog gewoon met de hand opschrijven.

Secret pleasure: Atlas; het verhaal van Pa Salt (het einde van "de Zeven Zussen"), 701 blz, dus waarschijnlijk voldoende voor de vakantie.