Rapunzel

Als een Rapunzel aprés la lettre zit ik nu aan "mijn" bureautje bij het raam, uitkijkend op de kasteeltuin, nog een kort blogje te schrijven. Ik ben zo verrukt over de dag en ons huidige onderkomen dat ik het even kwijt moet. 

We zijn vanmorgen om half elf vertrokken voor een rit door de Alpen richting Crots, nabij Embrun. Die Alpentocht was Pauls wens, niet zozeer de mijne. Paul is als jonge jongen al in de Alpen geweest. En heeft op die manier de liefde voor bergen in het algemeen en de Alpen in het bijzonder gekregen. Ik zag de eerste "echte" berg toen ik met mijn 23ste jaar voor het eerst ging skieen, in Veysonnaz (Zwitderland) . Ik was toen met een delegatie van obers en en oberinnen van de "Gouden Leeuw" waar ik menig tafeltje heb geserveerd gedurende menig zondag en menig woensdagavond. Met mijn Renaultje 5 en twee medereizigers 's nachts op pad om eind van de ochtend die Alpen, met winterkleed, voor het eerst te aanschouwen. Een beetje high van de lange rit, was dat toen een magische ervaring.

Maar eerste indrukken blijven het belangrijkste, dus voor mij is er niets mooiers dan een blauwe zee of meer om naar te kijken. Niettemin een mooie tocht in Pauls kleine IQ'tje. Hij wilde de "Col de Galabier" rijden, de top op 2642 mtr hoog. En hij wilde dat met zijn handgeschakelde IQ'tje doen. Ik ben absoluut geen ervaren bergrijder en met al die fietsers om ons heen moet je ook nog eens extra opletten. Bijzonder vond ik een vader met zijn hooguit 7 jarig zoontje die ook naar boven fietsten. Moe met de volgauto met alarmlichten aan er achteraan. Pfoeh. Maar het was gelukkig (nog) niet druk, want vroeg in het seizoen.

Om 1530u reden wij Embrun binnen. Paul is hier 45 jaar geleden met Onno, één van zijn broers, eens eerder geweest. Ik nog niet. Er schijnt een heel leuk oud stadje te zijn vlakbij het "Lac du Serre Poncon". een stuwmeer in de Franse Haut-Alpes. De dam bij Serre Poncon, waar de rivieren Durance en de Ubbaye samenkomen, is 124 m hoog en 630 m lang. Het voorziet 300.000 mensen van stroom. Voorbij Embrun kom je al gauw Crots binnen. Plaatsje maakt deel uit van het arrondissement Gap. 

Hier bevindt zich het Chateau Picomtal. "Een heel groot huis maar een klein kasteeltje" zoals eigenaresse Sharon uit Boston vertelde. Het is 25 jaar geleden aangekocht en na 4 jaar hard werken tot een juweeltje omgetoverd. Samen met Jaques, haar Franse echtgenoot, is zij van april tot oktober gastvrouw voor haar clientele. Ik voelde meteen een klik met haar omdat zij heel erg  op op één van mijn nichtjes uit de USA (Su-Su) lijkt. Morgen gaan we in één van de zaaltjes de historie van het kasteeltjes op het witte doek zien. Wij bevinden ons in de suite 5, "Boniface". We slapen in de torenkamer en in het ensuite kamertje kijken wij met een groot raam op de kasteeltuin uit. 

Mijn haar is lang niet lang genoeg om de grond te raken, maar gelukkig hebben wij een sleuteltje om in en uit te gaan.