Intimiderende Warmte

"Een intimiderende warmte", aldus Maarten, hing gisteren over Zuid Frankrijk in het algemeen en Tulette in het bijzonder.  Intimiderend, want je wordt een beetje lamgeslagen. Soms ook best fijn, want je kán niet zoveel, dus hóef je ook niet zoveel (van jezelf). Gisteren een leuk gesprek gehad met Maarten en Yvette terwijl de jongere generatie de tocht had aanvaard naar de "Gorges de l Árdeche" voor een kanovaart. Het gesprek ging o.a. over wat wij allemaal van onszelf "moeten", bij voorbeeld als Atlas de hele wereld dragen. En hoe verlammend dat kan werken. Vakantie is voor een groot deel ook omdat gevoel (tijdelijk) kwijt te zijn. 

Intimiderend warm was het zelfs bínnen de muren van het "Chateau de Grignan" in Grignan, arrondissement van Nyons. Het is het grootste renaissance kasteel in zuidoost Frankrijk. Voor het eerst vermeld in de geschriften in 1035. Toen had het gebouw een militaire functie, hiervoor handig gebouwd op een rots met steile wanden. In de 15de eeuw wordt de strenge burcht door Gaucher Adhémar omgebouwd tot luxe kasteel. Zijn zoon, gouverneur van de Provence, zet de modernisatie voort. 

In de 17de eeuw krijgt het kasteel bekendheid dankzij markiezin De Sévigné die het kasteel verkrijgt en haar dochter,  Francoise Marguerite,  die in 1671 met de graaf van Grignan trouwt en er gaat wonen.  Er ontstaat een correspondentie tussen moeder (die in Parijs woont) en dochter. Deze brieven zijn heel bekend geworden.

Tijdens de Franse Revolutie is het kasteel gemolesteerd, leeggeroofd en verlaten. 

Tussen 1913 en 1931 wordt door de eigenaar van toen, Marie Fontaine, de historische waarde van het kasteel weer hersteld. In 1979 is het kasteel aangekocht door het departement van de Drome; in 1993 aangduid als historisch monument en als Musée de France opengesteld voor het publiek.

Paul en ik waren er gisteren om een uur of 15.30u. Rit er naartoe zo'n half uur. De eerste aanblik is majestueus, je rijdt de bocht om en ziet, achter/boven een kerkje met begraafplaats het kasteel in groots silhouette. Het dorpje is mooi en levendig zonder druk te zijn. Maar misschien lag dat aan de warmte. Vóór de ingang kom je een hoefvormige tribune tegen, toneelkant is tegen de voorkant van het kasteel. Hier zijn 's avonds  "Son et Lumiere" uitvoeringen in juni en juli. "L'Avare van Moliere" wordt er dit jaar opgevoerd. Normaal ben ik heel enthousiast om naar dit soort uitvoeringen toe te gaan. Maar de aanblik van de plastic kuipstoeltjes op de tribune gaf mij voorgevoelens van "klefheid en plakken". Dus dit maar laten passeren.

De eerste van dit soort openlucht voorstellingen heb ik destijds, eind tachtiger jaren van de vorige eeuw, in de oude Romeinse arena van Verona bijgewoond. We zaten toen op de duizenden jaren oude stenen tribune; sterrenhemel;  warm maar zwoel-warm met hier en daar een windvlaagje. Toen speelde "Romeo en Julia". Onvergetelijk.

Erg mooi vond ik het kasteel van binnen niet. Het was allemaal nogal donker. Wat daarin niet meehielp was het feit dat de gordijnen, vanwege de warmte, halfdicht waren.

Nu, alweer bijna lunchtijd, wordt het weer tijd voor wat anders dan schrijven. A bientot!