Prosit Neujahr

Dokterskapje ruimt op

Het heerlijke aan een paar dagen vrij zijn is dat je wat slordiger met je tijd om kan gaan. Waar ik normaal zoveel mogelijk door mijzelf opgelegde to- do items in een dag probeer te proppen, doe ik het op vrije dagen wat meer makkie-an. Wel heb ik elke dag een soort van doel, het liefst het een of andere opruim-doel. Mijn werkkamertje was nodig aan een opruimbeurt toe. Heerlijk. Papieren ordenen en surplus wegdoen. Na afloop eventjes spullen naar de milieustraat brengen. Die is nog geen 750 meter van mijn huis dus gerieflijk nabij. Aldaar aangekomen met mijn auto en mijn weg te brengen spullen, stuitte ik op een soort Efteling wachtrij van auto's. Er mogen maar 10 auto's tegelijk in de milieustraat. Dus geduldig in de rij gaan staan met de top 2000 op de radio aan, lekker hoor. Gewoon wachten. De mannen van de gemeente waren ook goed geluimd; het was prettig windstil en droog weer. Het was zo relaxerend dat ik 's middags de procedure maar heb herhaald. Die keer nog meer mede-opruimers aanwezig. Nederland ruimt op. Dokterskapje ruimt op. Geeft lucht aan het hoofd en je slaapt er beter van.

Covid-19 mutaties?

Maar intussen is de rust in de ziekenhuizen en verpleeghuizen helaas ver te zoeken. Ondanks een harde lockdown sinds ruim twee weken lopen de positieve tests per dag in Nederland in de acht- à negenduizend per dag.  En weer ga ik mij boos maken. Ik maak mij boos omdat er wordt gezegd dat het onze eigen schuld is. Onze eigen schuld, wij houden ons onvoldoende aan de maatregelen en daarom lopen de "cijfers" op. We hebben het echt zelf in de hand, alleen wij, alle burgers van Nederland moeten ons beter aan de maatregelen houden, anders kan de zorg het niet aan. Dat we inmiddels met (een) besmettelijkere variant(en) te maken hebben, dat het winter is, we veel meer binnen in vaak slecht geventileerde ruimtes (scholen, verpleeghuizen, veelal gebouwen gebouwd vóór het bouwbesluit van 2012) zitten wordt er niet bijverteld. Anthony Fauci, van het CDC (zeg maar Amerikaanse RIVM) heeft voor de USA inmiddels wel een Deltaplan Ventilatie afgekondigd (beter laat dan nooit, zoals bij ons in Nederland). 

Negen maanden lang had men de tijd om ziekenhuis/ic/verpleeghuiszorg op te proberen te schalen. Als er een fractie van de slordige 50 miljard wat corona ons tot op heden gekost heeft in ventilatieplannen en opschalen zorg was gestoken waren de lockdowns een niet zo'n oeverloos en uitzichtloos gebeuren geweest. Want voorlopig zijn we nog niet aan versoepelingen toe.... Dat gebeurt immers pas als het aantal Corona IC opnames per dag beneden de tien komt....

Wat wel verheugend is, is dat de IFR (infection fatality rate) lager lijkt te zijn dan in maart. Echt weten zullen wij dat niet aangezien er in de "eerste golf" nauwelijks getest is buiten het ziekenhuis.

Oudjaarperikelen

Enfin, 2020 ligt inmiddels achter ons, 2021 is aarzelend en rustig begonnen. De jaarwisseling op de spoedposten was in tijden niet zo rustig verlopen qua oog- en handletsel als nu. Fantastisch, voortaan een mooi, door gemeente georganiseerd vuurwerk zou ik van harte toejuichen.

Dat brengt mij op mijn eerste dienst als basisarts in het ziekenhuis. Ruim dertig jaar geleden, in het Lange Land Ziekenhuis in Zoetermeer. Nadat ik mijn artsenbul gehaald heb heb ik eerst een half jaar les  gegeven aan verpleegkundigen in opleiding in "Swetterhage".  Daarna mijn eerste " echte" baan als arts. Mijn rijbewijs had ik al, nu in de praktijk nog leren rijden zeg maar. In dat ziekenhuis werkten in die tijd met zo'n 6 arts assistenten-niet-in-opleiding een een huisarts-in-opleiding. Grofweg eens in de week had je een avond/nachtdienst vastgeplakt aan je werkdag. Tijdens zo'n dienst werkte je onder supervisie van de specialist, die wanneer nodig, in huis kwam. 's Avonds en 's nachts was je de enige arts in het hele ziekenhuis. Je kwam op de SEH, op de afdelingen, op de verloskamers en ook wel eens op de IC. Je "pieper" was zelden stil. In de nachten zag je maar eventjes je bed op de "piketkamer". De er op volgende dag was je vrij, dat dan weer wel. 

Ik heb zelden meer plezier in mijn werk gehad als daar. Je kende iedereen, van schoonmakers tot Raad van Bestuur. Het voelde echt als één team. Uitstekende verpleegkundigen op alle afdelingen hielpen je je toch wel een beetje zware en verantwoordelijke taak tot een goed einde te brengen.

Enfin, die eerste dienst als jonge klare basisarts was met oudjaar. Oudjaar '89. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Hoe wij op de SEH ons opmaakten voor een drukke nacht. Best spannend. Om 00.00u kindervuurwerk afgestoken in de SEH ambulance sluis, kruitdampen, een glaasje Jip en Janneke prik en een meegebrachte salade verorberend. En wat kwam er op de SEH? Helemaal niemand. Nou ja, één iemand die blaren aan zijn hand had van een te vroeg ontstekend vuurwerklontje. Die persoon hebben we toen met het hele team feestelijk verbonden.

Those were the days my friend...

Nieuwjaarsdag 2021 hebben we zoals elk jaar, voor mij met mijn  "jaarlijkse oliebol" en een kopje koffie, het nieuwe jaar ingeluid met het kijken naar het Nieuwjaarsconcert vanuit Wenen. Dit keer voor het eerst in zijn geschiedenis geheel zonder publiek. Zevenduizend van tevoren uit de hele wereld aangemelde mensen zorgden voor een digitaal applaus.

Mooie Nieuwjaarsspeech van de dirigent, Ricardo Mutti. Hij riep de regeringsleiders van de hele wereld op om muziek/cultuur tot eerste levensbehoefte aan te merken. Ik ben het zó met hem eens.

Prosit Neujahr!