La Baie de Mont St-Michel - dagje lanterfanten-

Na de zaterdag, een dag van "bloedhitte" (35+ graden C), nodigen de koele- lucht genererende grijs-witte luchten boven de nu, op zondag, bijna drooggevallen baai van Mt-St Michel uit tot een dagje luieren. Het voelt niet eens als de tijd verkwisten, meer als mindful op de bank hangen. 

Gisteren zijn wij uitgezwaaid door Guillaume, de gastheer, na een overheerlijk en uitbundig ontbijt in de tuin van Victoria B&B. De huidige pleisterplaats, een erg  prettig en ruim huis op de heuvel met uitzicht op de baai in Dragey-Rhonton is gesitueerd in de zuidwestelijke punt van het departement la Manche. Dragey-Rhonton ligt in de baai, in een soort van oksel op de grens van Normandië en Bretagne.  Tegenover ons huis ligt de Mont St. Michel, een eiland, eigenlijk een grote granietrots waarop in het jaar 708 een kerk gebouwd en twee eeuwen later een klooster (La Merveille)  gesticht is. Er omheen is een piepklein stadje ontstaan met één naar boven cirkelende hoofdweg (la Grand Rue). Zeker in augustus is het daar rete-druk. Ik herinner mij van vele jaren terug voornamelijk de drukte en het gekrioel van mensen in de overvloedige hoeveelheid souvenirwinkeltjes en cafés. Ook herinner ik mij hitte, verzengende hitte. Reden waarom wij vandaag de dag nog even aarzelen om ons er weer heen te begeven. 

Voorlopig hebben wij gisteren en vandaag het eilandje dus alleen van een afstand bewonderd. Vanmorgen, op het onbewaakte strand van Dragey-Plage hebben wij een lange strandwandeling (dat dan weer wel) gemaakt waarbij wij op de terugweg een mooi uitzicht hadden op de Mont-St-Michel. 

Gisteren voor het eerst in vele jaren weer eens gezwommen in de zee van Normandië; in het alleraardigste badplaatsje Carolles wat wij onderweg "tegenkwamen". Het was heerlijk strandweer, een lekker strandwindje camoufleerde het feit dat het meer dan 35 graden Celsius warm was. Het grote lichtgroene "hammam" badkleed van Appie Happie deed weer uitstekend dienst als badlaken. Dit keer als afweer tegen het oprukkende zand. Het zandstrand is daar, zeker bij eb, heel erg breed. Je moet vóór je het water bereikt enkele minuten stevig doorwandelen, alsof je op de oprijlaan van een heel rijk iemand loopt. Eenmaal het water bereikend ben je natuurlijk niet-een-twee-drie in het diepe. Maar oh, oh wat is dat water dan heerlijk verkoelend en aangenaam voor de oververhitte zintuigen. Omdat de zeebodem daar bestaat uit zandgrond zie je niet goed waar je loopt. Bij het weer, stappend door de ondiepe zee, aanvaarden van de terugweg richting het badlaken stapte ik met mijn rechtervoet op een platvis, waarschijnlijk een rog. Zijn grote zijvleugels flapperden wild rondom mijn voet.

Spanning en sensatie. Gelukkig was het geen sidderrog.