12. "Blijf maar lopen, blijf maar lopen, lopen, lopen,lopen..."

"Blijf maar zwemmen, blijf maar zwemmen, zwemmen, zwemmen, zwemmen..." 

Dit zong het Picasso Doktersvisje Dory in "Finding Nemo" (2011)  en "Finding Dory" (2016).  Het is haar mantra. Dory, die aan korte termijn geheugenverlies lijdt, weet niet altijd wat haar doel is. Haar ouders leerden haar daarom dit liedje; om te zorgen dat Dory vooruit kan blijven komen in haar leven. Haar "Ikigai". Ze hoeft er verder niet bij na te denken. En dat is volgens de leefregels van de "Blue Zones" ook belangrijk. Niet overal en altijd maar bij nadenken. Dat kan je doel ook zijn. 

Vorige week besprak ik met Peter dat ik van het lopen met twee, naar het lopen met één kruk zou gaan. Althans buiten, binnen gebruik ik al geen kruk meer. Wat een sprongetje geeft dát. De tweede kruk staat nu in de paraplubak bij de voordeur. Kan ik mooi ongenode gasten een mep mee verkopen. De "rechter" kruk (die van de "goede" kant) staat bij één van de uitgangen uit het huis (meest de keukenuitgang). Vanaf dag 1 na het uitvaardigen van dit één-krukkenbeleid ging mijn looppatroon met sprongen vooruit. Tot die tijd was het meer een soort kuieren. En wie Toon Hermans kent weet dat dat het verticale luieren is.

Met mijn twee krukken wat om mij heen tippend als waren het nordic walking stokken ging het nog een beetje op zijn elf-en-dertigst. Nee, met één kruk is meteen mijn paslengte groter, mijn asymmetrie minder, mijn wandelsnelheid hoger (laatst tikte ik de 5km/uur aan; harder kan Magere Hein in ieder geval niet lopen) en mijn tijd "dubbele steunfase" wordt beetje bij beetje lager. Ik ontdekte wel dat ik die kruk een fractie hoger moest zetten om ferm en rechtop (Jawel, Monique, volgens de leer van Langelaan "één-twee!; één-twee!") te kunnen lopen.

Nu ben ik er toch weer over na aan het denken; enfin, het is heerlijk om weer te kunnen lopen zonder pijn. Zelfs de bindweefsel/kapsel pijn is nagenoeg verdwenen. Het weer is natuurlijk ook bevorderlijk voor de grote wandelbehoefte. Tegelijkertijd induceert het vele oefenen en lopen ook een soort loop-verslaving. Ik moet echt afkicken als ik veel aan het zitten ben. Dit doet mij aan chirurg Pieter uit het Lange Land Ziekenhuis denken. Pieter hield ook niet van stilzitten en was altijd bezig met bewegen, meestal was dat hardlopen. Een lange OK dag met veel staan zonder loop-pauze was dan ook niet bevorderlijk voor zijn humeur. 

De afgelopen dagen waren heerlijk. Ik kan mij niet meer heugen wanneer wij zulk mooi weer hadden als met deze laatste Paasdagen. Zaterdag met de "Ooijevaartjes" in Heiloo bij elkaar geweest. Een ouderwets buitenbuffet gehad; door iedereen was iets meegebracht. Was ook leuk om de nichten en (achter) neven weer eens te zien en te spreken. Wat een mooie mensen zijn het geworden.

Woensdagmiddag kwamen Ina en Anita langs. Ook nu weer heerlijk in de tuin met hen kunnen zitten. Was erg gezellig. 

Vrijdag hadden we "Damesdiner" met de zes studievriendinnen. Nu ja, het is eigenlijk meestal tegenwoordig "Dameslunch". Ineke moet ervoor uit Friesland komen én het lange doortafelen op de avond valt bij iederéén minder goed. Dit doortafelen op vrijdag vond vanaf het toetje in Carolines heerlijke, zonnige tuin plaats. Veel gelachen om flauwekul. O.a. over friettafels en mayonaisefonteinen met een rand van croquetten. Om flauwekul lachen is toch wel het lekkerste lachen.  Naast het lachen wordt er ook lief en leed gedeeld. En dat is fijn.

Zo, en nu maar weer "lopen, lopen, lopen...."