Van (oude) mensen, de dingen die voorbijgaan

Is een Nederlandse televisieserie die in 1975/1976 door de AVRO werd uitgezonden. De serie is gebaseerd op de gelijknamige roman van Louis Couperus uit 1904. Ik heb noch de serie, noch het boek op mijn netvlies staan. Als tiener en middelbare scholier herinner ik mij voornamelijk alleen de titel van de televisierserie. Ik vond dat "voorbijgaan" lastig. Als jong meisje had ik vooral het voorbeeld van mijn moeder, die (jong) overleden was. Ik had helemaal niet het gevoel dat ze "voorbij" gegaan was en is. Ik vond haar ook zeker geen "ding".

De laatste tijd overlijden er veel mensen die ik ken. Vooral in mijn praktijk. De meeste mensen zijn oud, maar er zijn helaas ook een aantal jonge mensen te betreuren. 

Tijdens de vakantie in Normandie is de moeder van mijn beste en "oudste" vriendin overleden. het was op de dag dat we de Mont St Michel aandeden. Onmiddelijk dient zich dan een "writersblock" voor vakantieblogs bij mij aan. 

De uitvaartplechtigheid die ik gelukkig kon meemaken na mijn terugkeer in Nederland was mooi door zijn integerheid, de fijne woorden die gezegd zijn, de bloemen, de mooie blanke kist, de foto met het scheve lachje van Lenie; de foto's die getoond werden en de, ondanks dat de overledene al fors op leeftijd was, lieve,  en ruime belangstelling van vrienden en familie. Wat troostend kan zo'n gelegenheid zijn. 

Niet lang erna was ik deze week als huisarts bij het ziekbed en overlijden van een relatief jonge vrouw betrokken. Een mooi gezin laat zij na; met twee zoons die maar een paar jaar ouder zijn dan de mijne.

Mensen gaan niet voorbij; ze hebben een "tijd" neergelegd, ze hebben  harten,  ze hebben levens  beroerd.  Ze hebben herinneringen gemaakt. En hoewel ongrijpbaar, kan die "tijd" ons nooit meer worden afgenomen.

In de volgende blog heb ik nu weer ruimte en "tijd" om nog even terug te komen op onze vakantie. Avé.