Le Mont St. Michel- Tourist trap?-

De Mont Saint-Michel dankt zijn bestaan aan een verschijning. Die van aartsengel Sint-Michaël (vandaar zijn naam) aan Saint-Aubert, bisschop van Avranches. Na deze heilige interventie liet de bisschop in 709 een bedevaartsoord bouwen op de Mont Tombe, toen gewoon een eiland van graniet. In 966 (op vraag van de hertog van Normandië ditmaal) vestigden er zich benedictijnen op de rots waar een benedictijner abdij gebouwd werd.

Meer dan een toeristische blikvanger is de Mont Saint-Michel een gerenommeerd religieus toevluchtsoord. Samen met Rome en Santiago de Compostella was het eiland een van de belangrijkste bedevaartplaatsen in het middeleeuwse westen. Het gebed en gastvrijheid zijn er trouwens nog altijd belangrijk. Daarvoor zorgen sinds 2001 de zusters en broeders van de Fraternités Monastiques de Jérusalem.

De Mont Saint-Michel is vandaag de dag een van de 13 bedevaartplaatsen op Franse bodem.

Het eiland ligt ongeveer 1 kilometer uit de kust bij de plaats Avranches in Normandië. Het is oorspronkelijk een getijdeneiland: het was over land bereikbaar bij laagwater, maar bij hoogwater was het omringd door water. Tegenwoordig loopt er een smalle brug, met pendeldienst, naar het eiland. De Mont Saint-Michel, met zijn trapstraten, is alleen toegankelijk voor voetgangers.

In 1979 werd de Mont Saint-Michel met abdijcomplex en de omliggende baai uitgeroepen tot werelderfgoed door de UNESCO. De Mont Saint-Michel is de derde toeristische trekpleister in Frankrijk na de Eiffeltoren en het Kasteel van Versailles, met jaarlijks meer dan 3.500.000 bezoekers.

Wij kijken er sinds we hier afgelopen zaterdag  in het huis in Dragey-Rhonton verblijven en er rondrijden, dagelijks van alle windstreken tegenaan. Genoeg "Mont Saint-Michel" zou je zo zeggen. Toch ging het met name bij mij kriebelen. We hadden de vorige keer (ik geloof ruim twintig jaar geleden, Frank zat nog in de buggy) de abdij bovenop nooit bereikt. We waren toen, terugdeinzend van de ons toen tegemoetkomende mensenmassa, snel op onze schreden teruggekeerd. Maar als je er zowat elke dag tegen aan koekeloert, wil je er toch heen. 

Dus had ik gisteren, via internet, al kaartjes voor de abdij gescoord. Haha, "die slag is aan mij", hoorde je mij denken. De "skip the line tickets" waren al vergeven, maar a la. Twee volwassenen en twee tot 26 jaar/etudiants tickets. Nathan en Rick (die zich sinds maandagavond bij ons hebben gevoegd) zouden ook meegaan. Met zijn vieren in de Yaris, lekker meanderend langs de slaperige dorpjes en maisvelden, Nathan aan het stuur, 40 minuten relaxt rijden. Maar dan begint het. Van alle hoeken en straten voegden zich auto's bij elkaar om uiteindelijk op een gigantisch parkeerterrein (Y12, dus we hadden bijna het hele alfabet afgereden) een plekje voor de auto te vinden.  Vandaar kan je of lopend, of met de shuttle, over de goed aangelegde weg je naar de rots begeven. Al gauw beslisten we om met de benenwagen te gaan; een tochtje van een half uurtje. Lekker de benen strekken. We ware niet de enigen. Links en rechts naast het pad, vormde zich een onafgebroken lijn met lopende mensen. Zoiets als mieren op weg naar hun bestemming. 

Er is één entree, een soort van flessenhals waardoorheen zich de mensen persten, de "Grand Rue" op. We kozen voor de trappen ipv de glooiende, omhoogcirkelende, enige, weg. Maar velen deden dat mét ons. Bij de laatste trap voor de entree van de abdij, die inderdaad vervaarlijk vol langzaam voetje voor voetje slenterende mensen stond, kreeg Paul het op zijn heupen. Hij verroerde geen vin meer. Genoeg is genoeg. Gelukkig wilde Rick wel met hem mee terug, het eiland en de mensenmassa verlaten en gelukkig was Nathan ook net als ik nieuwsgierig naar de boven lonkende abdij. 

Dus togen Nathan en ik voort, de trappen op. Dan merk ik aan mijzelf dat ik momenteel heerlijk uitgerust ben. Géén neiging tot het fictief aanrijden met mijn supermarktkarretje tegen de enkels van mijn niet opschietende voorgangers meer. Gewoon de drukigheid ondergaan en er je senang bij voelen. Het toppunt van mindful zijn in de warme drukte. De beloning: vijf zingende kloosterlingen van het Kloosterbroederschap van Jeruzalem in de kathedraal la Merveille (het wonder).

Nu de voeten omhoog na 14.000 stapjes waarvan een indrukwekkende hoeveelheid verticaal omhooggaande stappen.