Afronding

Ik houd niet van losse eindjes. Een verhaal moet een begin en een eind hebben. 

Van eindes houd ik niet zo, daarvoor ben ik nog te levenslustig. Maar afgerond, dat vind ik fijn. Dit verhaal, Flying High 62, alweer ruim een maand oud, verdient afronding. En wel vóór ik Flying High 63 ga schrijven. Het is immers een impressie van het lange weekend in Ouddorp ter gelegenheid van Pauls' tweeenzestigste verjaardag.

Intussen zijn er alweer zoveel zaken geweest die aandacht gevraagd hebben; leuke, maar ook verdrietige zaken. Leuke, zoals het bijna gereedkomen van onze heerlijke tuinkamer en de recente vakantie van de jongens in Schotland. Als het met je kinderen goed gaat, gaat het immers ook goed met jou.

Verdrietige zaken zoals twee uitvaarten waar ik deze maand bij geweest ben. Verdriet, direct of indirect, gaat zo onder je huid zitten. 

Diep onder de indruk was ik over de manier waarop de nabestaanden het leven van de overledenen eerden. Als ik op zo'n middag de toespraken hoor van diegenen die de overledene zo nabij zijn, ontvouwt zich een boeiende (familie) roman voor mij waar ik helemaal ín wordt gezogen.

Soms wordt je daar ook gewoon een beetje blij van. Om te ontdekken hoeveel iemand betekend heeft voor de levens en de vorming van de achterblijvers. Als dóórgeven van Betekenis. Dat kan als afgerond voelen; ook als blijvend in de tijd. Er is immers een tijdspanne geweest en zo'n tijdspanne kan nooit "verdwijnen".

Omdat ik mijn blogs altijd het liefst uit laat printen, ik ben immers een kind van het analoge tijdperk, -en wel dit weekend-, ga ik deze afronden. Wat ik nog bijvoeg is de link naar het filmpje dat Frank met zijn nieuwe drone maakte.

Rest mij nog een zeer verlate, maar niet minder gemeende, hartelijke dank voor jullie lieve meeleven, reacties en felicitaties uit te spreken.

Ik geniet daar altijd erg van. Tot de volgende keer!