9. Joodse Penicilline

Oef, met deze titel begeef ik mij een beetje op glad ijs. Eigenlijk “mag” dat niet meer. Net zoals “Jodenkoek” niet meer mag en nu “Odekoek” heet. Echt waar, de heerlijke koeken van Davelaar uit Alkmaar sinds 1883. Sinds 2021 zijn daar de “J” en de “n” vanaf maar is het etiket, de trommel en de smaak nagenoeg gelijk. “Negerzoenen” heten sinds 2005 “Chocozoenen”. Of zoals ik recent in de supermarkt zag, “Paaszoenen”. Oude wijn in nieuwe, verantwoorde en deugende zakken. Maar datzelfde onderzoek bij de supermarkt leerde mij dat “Blanke Vla” daarentegen nog wel bestaat.

Enfin, Joodse Penicilline. Ik ken het begrip pas sinds dinsdag j.l., toen de schoonzusjes Gabrie en Geralda langskwamen. Gabrie had zelf gemaakte kippensoep bij zich. De kippensoep getrokken van reeds gekookte of gebraden kip. Dus bloedeloos, koosjer. Daarbij allerhande groente en van die lekkere, dikke vermicelli. Waarom wordt het zo genoemd? De originele Joodse Penicilline (kibbesoeb) komt uit de 12de eeuw en wordt gezien als een imminuteitsbevorderend goedje wat goed helpt bij een verkoudheids”griepje”. In kippensoep zit een hoog gehalte aan “Carnosine”, een aminozuur dat ons immuunsysteem versterkt, aldus de Universiteit van Nebraska.

Grappig, als je niet lekker bent, gaat een “kobbie kibbesoeb” er altijd wel in. Mij kan je er wakker voor maken en nu helemaal. Het immuunsysteem moet op volle toeren werken na zo’n heupoperatie. 

Het was heerlijk, Gabrie!

En dit soort soepen doet mij zo aan mijn oma uit Voorschoten denken. Oma Cornelia; Corrie; waarnaar ik vernoemd ben, had een grote kippentuin met mooie witte en bruine kippen. Dat leverde met Pasen altijd een waar eieren festijn op. Eerst eieren zoeken in haar grote tuin, natuurlijk allemaal beschilderd. Daarna eten, het record staat geloof ik op 15 eieren per persoon. Zachte, halfzachte, halfharde, harde eieren in grote schalen op de eetkamertafel. Af en toe zat daar stiekem een rauw ei tussen die dan weer voor wat hilariteit zorgde. De bedoeling was namelijk dat je de eieren aantikte tegen je schedel. Of tegen de schedel van je disgenoten.

Nou zeg ik “altijd met Pasen” maar in feite gaat het maar om een enkele keer. Meestentijds waren wij met Pasen in Arabie. Maar wat een goede herinnering heb ik eraan. Er was ook “altijd” een heerlijk lentezonnetje aan de hemel tijdens het zoeken naar die paaseieren. Mijn oma Cor is de enige grootouder die ik mij herinneren kan. De grootvaders en andere grootmoeder zijn vroeg overleden.

Wat was het altijd fijn bij haar. Negentig is ze geworden. Een stoer, lief en wijs mens die twee Wereldoorlogen heeft meegemaakt en zes kinderen alleen heeft opgevoed (nadat opa van Wissen in 1942 was overleden). Meestal kwam ik op zondag, voordat ik naar het werk in de “Gouden Leeuw” ging. Oma zat dan in de serre, in de “mooie kamer” met zondagse pruik op en poes “Poereke” op schoot. Als ik niet hoefde te werken, genoten we van een “advocaatje  -slag”.

In de onverwarmde granito keuken stond op zondag steevaast op het “petroli-stelletje” een pan vermicellisoep te pruttelen. De geur van die soep, samen met de geur van petroleum staan mij als “lekker” bij. Het is maar net in welke context een herinnering is opgebouwd. Af en toe, als een kip na een lang en mooi leven in de pan beland was,  was dat geen vermicellisoep, maar kippensoep.

Ik ken die Joodse penicilline bij nader inzien dus eigenlijk al van kinds af aan.