8. Loslopen

Veel ouders kunnen zich nog de eerste stapjes van hun kinderen wel herinneren. Bij onze kinderen was dat relatief laat; rond 1 1/2 jaar. Maakten wij ons zorgen? Neen. Ze konden allebei werkelijk prachtig kruipen en kwamen overal (en snel) waar ze wezen wilden. Ik heb het al een keer eerder gememoreerd; hoe vertederend Frank een keer tussen de benen van de patienten in de wachtkamer kroop. Net een puppy. Toen nog behoorlijk blond, dus leek het wel een golden retrievertje. We waren aan de koffie op de praktijk in Hilversum en onze oppas Rita was even langs met Frank.

Een herinneringsbeeld later, in de tuin van ons huis in Hilversum; aan het wieden. De kruiwagen, gekregen van collega Frank, stond klaar om alle polletjes gras in te verzamelen. Frank had ineens het loslopen ontdekt en bracht eindeloos, pol voor pol, de gewiede grassen naar de kruiwagen. Pas iets doen als je het zeker onder de knie heb, zo zijn beide jongens. Pas de zijwieltjes van de fiets eraf als je zeker en zonder zwalken fietsen kan.

Maar daarna gaat het als een speer. Vooral Frank is daarin een doener. Met zijn drone dwars door de straten, tussen de wolkenkrabbers door, van Manhatten. Gewoon doen. Maar wel pas na het met zijn allervriendelijkste gezicht aan een NY politie agent gevraagd te hebben; zeilen, nu weer zweefvliegen.

Ook Nathan is psychomotorisch heel vaardig. Over zijn gymnastiekvaardigheden in groep 7 zei juf Marijke (en die kon het weten want ze was al heel lang onderwijzeres in groep 7): “Nathan kan alles”. 

En hoe is het intussen met mij? In huis loop ik met één kruk; ook bijna 3 weken na OK niet als de snelste. Het is fijn, want dan kun je spullen van a naar b brengen. Alleen hete thee, die vervoer ik nog niet. Een beetje zoals de graspolletjes van Frank. Buiten loop ik met twee krukken; met die harde wind van vandaag niet geheel onverstandig. Het is gewoon belangrijk om geen onverhoedse valpartijen te krijgen met een gewrichtskapsel wat kortgeleden geopend is geweest.

ik neem nog 3x per dag pijnstillers; paracetamol en naproxen en ‘s avonds het “fraxiparine” prikje in een buikplooi, profylactisch tegen diepe veneuze trombose. Ik heb bewondering voor het zonder morren prikken van insuline bij sommige diabetes patienten. Ik hoef het prikken maar vier weken te doen maar ben altijd weer blij als-ie erin zit. Moet dat nou, met 8000 stappen per dag, zou je je af kunnen vragen. Maar als je de flinke vocht collectie in mijn bovenbeen, die er rondom de heupader nog steeds zit in ogenschouw neemt, doe je het braaf. Nog maar negen te gaan. Zo kom ik stapje bij beetje dichter bij het einddoel: lekker werken, bewegen en sporten zonder pijn.

En in het weekend mag ik binnen lós lopen van Peter!