11. Paastakken/Voorschoten

Paastakken zijn een wat hanteerbaarder en praktischer variant op de Paasboom wat weer een overblijfsel van de meiboom zou zijn, oorspronkelijk uit de voorchristelijke Germaanse periode. Mensen kwamen destijds in boomheiligdommen bijeen om te bidden en soms ook te offeren. Het gebruik van de paastakken zelf is mogelijk in de jaren 1970 overgewaaid uit Oostenrijk en Duitsland naar Vlaanderen en Nederland. 

De paastak dient als versiering in aanloop naar en tijdens Pasen. Gewoonlijk worden takken gekozen die aan het uitlopen zijn, om de vernieuwing van Pasen of van de lente te symboliseren.

Meestal zie je ze in de winkels in de aanloop naar Pasen in de vorm van takken van de krulhazelaar. Ik vind het wel mooie takken, eigenlijk behoeven ze geen verdere versiering voor mij.

Afgelopen week ben ik een paar keer naar Voorschoten geweest, het dorp waar ik van 1971 tot 1984 woonde. Het dorp waar mijn moeder geboren is en waar mijn oma tot haar dood in 1981 leefde. Een, wat mij betreft, fijn dorp. Hier ging ik het laatste restje van de lagere schooltijd naar de St Jozefschool, aan de Elstlaan, naast ons huis.

In de brugklas (1972) van het “Lucascollege” leerde ik er Marga kennen. Pffff…vijftig jaar geleden al weer. Een halve eeuw. Met deze vriendin “van het eerste uur” ging ik dinsdag naar Voorschoten, even lunchen in “het Wapen van Voorschoten”; het hotel-restaurant van destijds waar ik de eerste maanden na terugkeer uit Jeddah met mijn vader en twee broers logeerde. Het achterkantje met de veranda en het balkon is nog helemaal hetzelfde gebleven evenals het straatbeeld van de Voorstraat waar het (tegenwoordig alleen cafe-restaurant) “Wapen” aan ligt. Het is dan wel niet “ het tuinpad van mijn vader” maar het voelt wel heel vertrouwd.

Op de terugweg naar huis heb ik bij “Mille Fleurs” aan het Treubplein drie mooi in elkaar gevlochte paastakken gekocht. Marga bracht mij en de paastakken weer naar huis. Een heel geslaagde middag zo met elkaar ondanks het wat mindere weer.

Donderdag j.l., “Witte Donderdag”, ben ik weer naar Voorschoten gegaan. Dit keer vervoerd door m’n broer Mark. Gezellig tuften Mark en ik in gezelschap van de drie paastakken weer naar Voorschoten.

Eerste pleisterplaats: het kerkhof van de St Laurentiuskerk aan de Leidseweg. Hier is het graf van mijn opa, mijn oma, mijn moeder en mijn vader. De zon scheen uitbundig, er heerste daar een heel warme, vredige sfeer met veel vogelgekwetter. De lichtval in het kleine kerkhof met de zon op het zuidwesten is er zo mooi.

Hier positioneerden Mark en ik de drie paastakken namens de drie kinderen op het graf. Een dierbaar moment.

Zalig Pasen.