10. Besmet!

Vier weken na dato. Vooralsnog loopt de revalidatie op rolletjes. De pijn die ik heb is alleen nog maar ter hoogte van het litteken en onderhuids bindweefsel. Tijdens het lopen ervaarde ik tot vorige week bij iedere stap een "cactusnaald -sensatie" aan het uiteinde van het litteken. Het litteken ziet er best goed uit. De onderhuidse, oplossende, doorlopende (?) hechting van "vicryl" is nog niet geheel opgelost wat het litteken een wat verfrommeld uiterlijk geeft. Bovendien komt het onderhuidse weefsel bij elke stap op spanning en gaf dus die cactuservaring.

Na een goede inspectie, voorovergebogen, met leesbril, vielen twee doorzichtige knoopjes met lusjes ter weerszijde van het litteken op. Paul beaamde dat. Omdat het toen al bijna 3 weken na de operatie was hebben wij in onze wijsheid besloten onder het knoopje met eindlusje de hechting te verwijderen opdat er onderhuids niet meer zo'n spanning zou staan. Als een ouderwets corset waarbij je de veter losmaakt. De cactuservaring verdween na enkele dagen en inmiddels kan ik vrijelijk, zonder pijn, mijn loopjes maken.

Sinds ongeveer een week ben ik "de wijde wereld" in. Mijn heen- en- weer-over-het- Landje-van- Spek- loopjes heb ik verruild voor kris-kras wandelgangen door de wijk. De wijk ligt om een glooiend parkje heen, de "Groene Schans". Er in een basketbal- en voetbalveldje, een "speelbos" voor kinderen, oefenbaantje voor sporters en een heel mooie, zonnige jeu-de-boules baan met een grote, flauwe, halfcirkelvormige houten bank. Ideaal voor jeu- de- boulers zou je zo zeggen. Volgens mij is de baan maar één keer gebruikt en wel door mijn schoonzussen en mij tijdens de revalidatie van de knieprothese rechts in 2019.

Een kalm, vredig, mooi, maar ietwat saai parkje. Maar enfin, je kan er wel heerlijk lopen en als je weer even je broodnodige rust moet hebben, dus ook zitten. Een heel wat gezelliger en enerverender "loopje" had ik woensdag met Antje, vriendin van de studie en lid van "de Dames", een vriendinnenclub van zes meisjes  sinds begin tachtiger jaren. Met de Dames hebben we door de jaren (wij tikken in 2024 de veertig jaar aan) heen circa zes keer per jaar een eetafspraak bij een van de meisjes op volgorde "ABCHIN". Af en toe wordt er in de volgorde iets gehusseld. Zo zou ik volgende week aan de beurt zijn, maar ivm mijn verminderde mobiliteit is het omgewisseld met Caroline.

Antje kwam mij ophalen voor een geheel verzorgde sentimental journey in Leiden, de stad waar wij zoveel jaren als student hebben liggen. Het weer was prima, de loopjes ook. Ik heb zelfs in de met kinderkopjes en andere oneffen straatstenen en glooiende wegen mijn "asymmetrie" tot een voor mij aanvaardbaar minimum weten te behouden. Daarbij natuurlijk geholpen door mijn vervaarlijk uitziende rode krukken voor wie iedereen opzij deinst. Antje behoedde mij voor allerlei op- en afstapjes en enge trappetjes met rare leuningen.

Na een oergezellige lunch in de "Hortus" (Ploughmans lunch) togen wij richting Museum Boerhaave, waar wij natuurlijk sinds oudsher een goede band mee hebben. Beiden waren wij heel benieuwd naar de tentoonstelling "Besmet!" die er sinds 2020 loopt. Diverse keren als ik op het punt stond om er heen te gaan was er wel iets wat tegenhield, een lockdown bijvoorbeeld. Wegens succes en de lockdowns is de tentoonstelling verlengd t/m 7 augustus ‘22. De tentoonstelling zou een "Intrigerende balans tussen gezondheid en reëel risico en tussen maatschappelijke uitsluiting en empathie" moeten tonen. Aan het begin een groot tv scherm met een aaneenschakeling van NOS journaal afleveringen. Wij beiden hadden er een beetje lekgeprikte ballongevoel bij. Het was een beetje oud nieuws qua “Covid” voor ons. Waarschijnlijk hebben we de afgelopen twee jaar teveel met onze neuzen boven "Covid" gehangen om veel nieuws te zien. Van Antje, die bedrijfsarts is en ook "Infectieziekten"  in haar portefeuille heeft, heb ik meer over de pest en de spaanse griep kunnen leren.

Al met al hebben we er ons wel ruim een uur vermaakt waarna wij ons naar de "geheel vernieuwde" eerste verdieping begaven. Wow, wat is dát mooi geworden. We kwamen letterlijk tijd te kort; we werden er midden in de vaste tentoonstelling om 17u uitgezet en moesten via vreemde trappetjes met rare leuningen het pand verlaten. Op het allerlaatst, bij de uitgang, ontdekten we als mosterd na de maaltijd de lift.

Een gouden dag, 11.515 stappen lang. En de volgende dag géén spierpijn van betekenis.

Dank, Ant!