Week 11 1/2. Zadelpijn en ander damesleed

Het boek van Liza van Sambeek uit 2003 met bovengenoemde titel handelt over de fietsreis door Frankrijk van zeven vriendinnen van middelbare leeftijd. Er was bij de meisjes sprake van het ontstaan van allerlei pijntjes en andere klachtjes tijdens de fietstocht, wat overigens wel weer leidde tot een prettig gevoel van saamhorigheid.

Ik moest er vandaag aan denken tijdens mijn 2de spin"tocht" sinds 3 maanden, vandaag. Anneke en Adriaan hadden "mijn" fiets klaargezet. Heerlijk met een, zoals ik daar zo graag op zit, naar boven wijzend zadel. Door dat naar boven wijzen van het zadel glijd je niet telkens hinderlijk tijdens het fietsen naar beneden. Dit geeft rust en je kan goed rechtop zitten waardoor er een extra gunstige beenstand tijdens het trappen ontstaat. Lekker met losse handen fietsen, zogezegd. Hoe die fiets met zo'n omhoog wijzend zadel ongewijzigd naar boven wijzend heeft kunnen voortbestaan tijdens mijn afwezigheid is mij een raadsel.

Enfin, het zadel bleek een beetje los te zitten zodat het leek alsof ik op een paard met een loszittend zadel zat. Dan voel je pas dat je lang niet gefietst heb en dat je kruis niet meer gewend is aan moeilijke zadels. Misschien moet ik een fietsbroek met een echt zemen zadel op de kop zien te tikken. Waar koop je die nog?

Verder was het wel prima hoor. Lekker vaak hoogfrequent kunnen trappen. Het ronddraaien gaat goed, zonder stijfheid. Maar ik heb nog wel een beetje moeite met doseren. Leuke nummers, allemaal "trein" nummers. Een oude getrouwe, "the Night train" ("All aboard!!..") van Kadoc werd ergens op 3/4 van de training gedraaid. Heerlijk opzwepend, nog meer dankzij de fluit van Adriaan. Ik ben gewend dan helemaal los te gaan. Maar dat lukt nog niet en durf ik eigenlijk ook nog niet zo. Ik heb immers beloofd zuinig op mijn nieuwe knie te zijn en ik wil nog niet te grote krachten op mijn verse nepknie laten botvieren. En na afloop van dat opzwepende nummer moet je nog eventjes. 

Het maakte dat ik weliswaar voldaan de training doorstaan heb, maar daarna  afgezien heb om nog een half uurtje naar de EGym te gaan. Morgen maar eens zien of ik het goed heb gedaan. Lekker met een paracetamolletje onder de wol zometeen. Verder is alles bijna als normaal qua werk. Nog maar één week met extra waarneming náást mij. A.s. zondag mijn eerste weekenddienst; een visite-dienst waarin je met een beetje pech gedurende 8uur aaneengesloten in/uit/in/uit met de visite-auto rond moet toeren.  Het beloofd prettig weer te worden, dat dan weer wel.

Peter de Blois, gerenommeerde en sportieve fysio/manuele therapeut van de maatschap Goudeket, vader van een stel schaatskampioenen, dank weer voor het volgen ;)