The Sound of Music

Na een voorspoedige reis via Slovenie bevinden we ons nu weer in Oostenrijk. Zaterdag is duidelijk wisseldag; dat geldt zeker in de charterverhuur van zeilboten. Prachtig om te zien hoe dat gaat. We hadden gisteren dus een lange, zonnige reis vanaf Uvula Kravicza naar Pula. De laatste uren hebben we nog de zeilen kunnen heisen. Het was eigenlijk heerlijk. Daarna de stoelendans bij terugkeer in de havens. Eerst moet je even voltanken. Nou ja, éven. We kwamen om circa 15u, gerieflijk op tijd, de havenarm bij Pula binnenlopen. Om 16u konden we pas weer bij het dieselstation wegvaren. Inmiddels lagen er al een stuk of 10 boten achter ons die ook moesten tanken. 

Daarna door naar de afmeersteigers. Wij moesten aanmeren bij steiger nr 14. Twee havenmeesters helpen je binnen. Dankzij voortreffelijke bemanning en vriendelijke havenmeesters (ze blaffen alleen maar als ze denken niet gehoord te worden) lagen we rond 16u in de haven, weer kont in richting van de kade. Loopplank uit (ik ben er de hele week geen vriendjes mee geworden; telkens moet ik me beheersen om er niet op te “bevriezen”  - in mijn vorige leven was ik vast geen koorddanser-). Gisteravond na avondmaal (geimproviseerde pasta van allemaal restjes) nog even naar de Marina verderop, Medullin, gereden om de rest van de flottieljegangers gedag te zeggen en Bob te bedanken voor zijn ontzettend gezellige en deskundige leiding van de flottielje.

Naast werken voor zijn bedrijf, Sailfriends, is hij muzikant. Hij speelt fagot in het Brussels Philharmonisch orkest. Hij organiseert ook de festivals van B-Classics o.a concerten in de vroege ochtend, 5 uur op een groot glooiend weideveld. Erna is er ontbijt. Moet ook wel heel bijzonder zijn. Zijn vrouw Catrien speelt de hoorn en runt ook nog een B&B in Brussel,

Het waren bijna allemaal Vlamingen, onze mede flottieljegangers, de vier schippers en hun partners. Wat een fijne mensen allemaal en wat een heerlijk zangerig taaltje hebben ze. “Awèl, echt tof, hè! “-zo noemen ze het als het helemaal naar het zin is-. En dan in dat leuke Vlaamse ritme. De reis naar Salzburg hebben we met zijn vieren, twee aan twee in de auto’s, in “flottielje” gedaan. Het was behoorlijk druk, de vakanties waren al duidelijk begonnen. Huzarenstukje is dan om de vlotste grens overgang naar Slovenie te vinden. “Buzet” zei Bob. Dus wij óp naar Buzet. Frank en Nathan reden meest vóór ons. Op een gegeven moment dóken ze een soort van bergpad in (op sommige plekken was er maar voor 1 auto plaats): Google had de snelste grensovergang bedacht; en we kwamen vele bchten later bij een grenspost aan met hekken en prikkeldraad. Best bizar gezicht als je dat niet gewend bent. In ieder geval hadden er nog talloze andere auto’s naar Google geluisterd. Niettemin vlotte doorgang. Weer niet aangehouden. Wij hebben een veel te braaf voorkomen.

Nu logeren we in Salzburg in een mooie buiten villa wijk in “Villa Trapp”, het originele huis waar de échte familie (von) Trapp in de eerste helft van de vorige eeuw woonde vóórdat ze ivm de “Anschluss” van Oostenrijk naar Zwitserland vluchtte. (In het echte leven schijnen ze gewoon de trein naar Italie te hebben genomen en vandaar af naar de USA). Maar daarover morgen méér. Na een heel gezellige avond met lekker eten in de tuin van “Gasthof Schloß Aigen” hebben wij ons in onze kamer (wij slapen in de kamer van “Maria” de gouvernante en de jongens in Maria’s kamer, één van de zeven kinderen) teruggetrokken.

Met raam open hebben wij eerst de Sound of Thunder, en daarna de Sound of Rain beluisterd in onze kamer.