Maand 3. Bezuren

Vaak hoor je van mensen die niet regelmatig aan sport doen: “Ik moet uitkijken dat ik niet te ver ga, want anders moet ik het bezuren”. Dat bezuren of verzuren is een logisch gevolg van spiertraining, doordat bij de verbranding van koolhydraten melkzuur vrij komt. Als je bezuurt heb je het juist goed genoeg gedaan. Ook ik bezuur het. Afhankelijk van type en mate van inspanning komt dat vroeger of later. Soms dezelfde dag nog. Als het bezuren (de pijn, of, met een modern woord de VAS score te hoog wordt) niet meer negeerbaar is, neem ik een pijnstiller. Het is belangrijk om normaal te blijven lopen en dat je zo min mogelijk hinkend of mankend door het leven gaat.

Dat bezuren treedt na een stevige beweegsessie vroeger of later in. Vandaag een uur na een lekker pittige shapeles en na wat rondes eGym erna heb ik dezelfde middag twee  stijve knieeen. Ook de reeds goed gerevalideerde linker knie moet immers weer wennen aan regelmatige sportbeoefening.  Het is eigenlijk een continu proces. Zeker als je de 23 jaar ben gepasseerd. Het aardige is dat bezuren op den duur steeds korter aanhoudt.

Kenneth zegt regelmatig in de shapeles: “jullie succes ligt NIET in je comfortzone” . Met andere woorden je moet met regelmaat even uit je comfortzone komen, je grenzen verleggen om vooruit te gaan. Niet constant hoor, daar zou je maar stiknerveus van worden. Het leuke is, dat hoe vaker je uit je comfortzone komt, hoe breder die comfortzone ook wel weer wordt.

Bij een gewrichtsprothese, zeker bij een lastig gewricht zoals een knie, moet je rekenen op een jaar voor je “er uit gehaald heb wat er in zit”. En daarna is het een kwestie van onderhouden. Waarbij je regelmatig het gevoel kan hebben, zeker als er wat langere onderbreking is geweest in het bewegen, dat je terug bij “af” bent.

Maar je krijgt er ook wat voor terug hoor; niet alleen je lijf wordt er fitter van, maar ook je brein. Leuk en “makkelijk” beschreven in het boek van Erik Scherder “Laat je hersenen niet zitten”.

Ook te vinden in de minibieb.