Zandzeebar en off road

Gisteren naar "West"; vandaag naar "Oost".

Wat een goede fietsdagen hebben wij al gehad hier op Terschelling. Zonnig, helder, winderig, soms snijdend koud aan de huid. Gisteren bleek het de hele dag zonnig te zullen worden. Vandaar toen een "stranddag". Tegen de klok in want er heerste een felle noordoosten wind. Door de open duinen heen, door het midden terug. De winterjassen (en oh, hemels, ik had mijn rode handschoentjes nog in de zakken laten zitten) voldeden uitstekend. De aan de wind blootgestelde delen van het lichaam waren mijn gelaat en enkels. De koude enkels kan je negeren, zo heb ik van Nathan geleerd. De koude wind aan het gelaat niet, dat levert soms "brain-freeze" gevoelens op. Gek genoeg ook weer soort van fijn; endorfines?

De tocht door de duinen gisteren was schitterend, het strand eindeloos en leeg. Magnifique. Zo aantrekkelijk dat wij er in de namiddag naar terugkeerden. In ons geval streken we neer bij de Zandzeebar van Formerum, dit ligt op een geriefelijke 1,8 km van ons chaletje. Wat houd ik toch van dit soort strandpaviljoentjes, een tikje sleets hout, geen opsmuk, heerlijke simpele lounge plekken met goede kussens. Een muziekje op die mijn "Shazam" niet wist te detecteren. De bediening zei "oh dat is de een of andere playlist". Uit de wind, in de zon. Na de brain-freeze toestanden van de middag smaakt een goede koude, stevig "Duvel" opperbest. 

Thuis een voorjaarsstampotje van raapstelen gemaakt. Als een roos geslapen.

Vandaag was het dus de beurt aan Oost. Wij zitten in Formerum, een tikje ten oosten van het midden (Midsland) dus nu de andere helft van het eiland "gedaan". De wind was gedraaid, ook vandaag hadden we voor de wind. Heen door de weilanden beneden Lies, Hoorn en Oosterend. Schitterende rustige groene "oneindig'' lange groene weidevelden stampvol rotganzen uit Rusland. Deze rotganzen komen in het voorjaar hun buikje vol eten in de kwelders van het Waddengebied. Rond eind mei vertrekken ze en masse weer terug naar Noord-Siberie,  om er te broeden. 

Toen ze over kwamen vliegen (zie Video) moest ik even aan "The Birds" van Alfred Hitchcock uit 1963 denken.

De tocht verder was heerlijk, de meestal verharde foetspaden waren bijna voor ons alleen. Slechts af en toe passeerden we een ander bejaard stelletje. Wat is Terschelling toch mooi! Op de Bosdchplaat mijn ogen uitgekeken. We konden het rondje alleen niet helemaal afmaken. Sommige fietspaden lagen simpelweg te diep voor mijn keurige dames- elektrische- fiets. Het heeft ook hier kennelijk hééél veel geregend de laatste weken.