Salzburg

Salzburg blijkt een aangename stad te zijn, niet te groot, 150.000 inwoners. Het ligt aan de rivier de Salzach in de streek Flachau, vlak bij de grens met Duitsland. De binnenstad staat op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO. De gebouwen zijn veelal uit de Baroktijd. Het is beroemd als de geboortestad van Mozart en organiseert in de zomer de Salzburger Festspiele.

Na een lekker ontbijt aan de grote tafel in de eetzaal van de villa hebben wij de jongens uitgewoven. Zij gaan vandaag weer naar Nederland. Wat hebben we een gezellige week met hen in Kroatie en gisteren en vanochtend in Oostenrijk gehad, fantastische jongens zijn het.

Omdat het vanmorgen pijpenstelen regende, hebben we eerst nog wat aangelummeld. Dat kan soms heel prettig zijn. Daarna ivm koele weer met spijkerbroek en schoenen- jeminee, wat onwennig- eerst naar de Altstadt gereden. Daarna véél gelopen; ruim 13.000 stappen, 21 verdiepingen, 9 km (volgens mijn “Activity Tracker” op de telefoon). Highlights: de benedictijnerabdij St.Peter uit 696. Hier is een prachtige begraafplaats omheen. Begraafplaatsen kunnen heel mooi en sereen zijn, ik houd er wel van. 

Verder het Benediktijner Vrouwenklooster Nonnberg, het oudste vrouwenklooster van de wereld, uit 713. Hier wonen nog steeds nonnen. Detail: hier werd het deel van de “Sound of Music” (uit 1965) opgenomen waar Maria als novice wordt aangenomen, maar even later aan verteld werd dat ze nog maar even in de burgermaatschappij moet leven (ze wordt dan gouvernante bij de familie von Trapp).

Een eenvoudige doch voedzame lunch, een klassieke Caesarsalade, genuttigd in “Die Geheime Specerey”. Even verder lopen en links de hoek om en je staat voor Mozarts’ geboortehuis. Zijn begraafplaats is nergens te vinden, hij is in een armeluis massagraf begraven. Zijn zusters’ begraafplaats is er nog wel, bij de St. Peter. Ze ligt in een graf samen met de broer van Haydn.

Na dit alles hadden we de behoefte ons even te verkleden in het hotel, de zon was weer in volle glorie aanwezig tenslotte; we hadden nog één doel: het Schloss Mirabell met zijn tuinen. Dit kasteel is in 1854 door keizer Franz Jozef ( de echtgenoot van Sissi) aan Salzburg geschonken. In de film “The Sound of Music” heeft Maria van oude gordijnen kleren voor de kinderen gemaakt en laat ze hen de stad zien. In de Mirabellgarten zingen ze “do re mi”.

Van de Mirabellgarten had ik van te voren hooggespannen verwachtingen, vooral van de rozentuin. In het Capitool boekje lag-ie er zo fraai bij. Maar juist de rozentuin zag er ietwat desolaat uit. Ook hier heeft de buxusmot toegeslagen. Dan ligt onze buxushaag er beter bij al zeg ik het zelf.

Tip van onze hovenier: met de hogedrukspuit een paar keer in het voorjaar de rupsjes en de coconnetjes er uit spuiten. Daarna hebben de vogels een lekker maal en ondervinden er verder geen narigheid van. Ik geloof waarempel dat onze buxus het gaat redden.  

Inmiddels zijn we, drie duizend stappen  en een lekker avondmaal  later (ik had iets met allemaal paddestoelen) weer terug in Villa  Trapp. Het is een groot landhuis/hotel met heel veel kamers, een stuk of 33 (de von Trapps hadden bijelkaar 10 kinderen); ‘s Avons is het hier de Sound of Silence met alleen af en toe een voorbijrijdende trein die ons raam binnendringt. Na 19 uur is er geen receptionist meer. De villa is pas sinds 10 jaar een hotel; daarvóór was het van 1947 tot 2008 een seminarie en gesloten voor publiek. Opnames voor The Sound of Music konden er niet worden gemaakt. 

Vervelend detail: nadat de Familie von Trapp in 1938 via Italie het land uit was gegaan is het huis in de 2de WO als zomerhuis in bezit genomen door Heinrich Himmler. Die vibes probeer ik maar niet op te vangen. Verder is het een prachtig huis.

Nu gauw nog wat fotootjes uploaden, want ik zit te tollen van de slaap.