Inpakken en wegwezen?

"Kon ik maar tijd kopen!" verzucht mijn oudste broer Anthonie nogal eens. Voor hem is 24 uur in de dag  niet genoeg. Zo voelt het voor mij ook in de aanloop van onze zomervakantie. Zóóóveel te doen, ik heb nog zóveel te doen.  Ken je dat, eerst op werk proberen af te sluiten.  Nog eventjes een agenda uitsturen, mailtjes, maar ook in en om huis: de rozen moeten nodig nog even gesnoeid worden, de buurtbieb vakantieklaar, de tuin geschoffeld, wasjes gedraaid, boodschappen gedaan. Leuk, nieuwe kleren samen met en voor de jongens kopen. Ik loop als een halve zot van hot naar her. Ik moet van mijzelf soms veel meer dan goed voor mij is.

Neen, neem dan "vroegah".  Eén reisje schiet mij ineens te binnen: begin jaren tachtig, studietijd. Ik zou een weekje naar het "veldwerk" adres van mijn broer Mark gaan. Mark was toen geologiestudent en moest geregeld het sedimentaire gedeelte van de aarde bestuderen. Hij deed dat samen met wat maten in de Spaanse Pyreneeën. Daar konden maanden mee gemoeid zijn. Het kampement werd opgeslagen in de gemeente Cajigar in de noord-oostelijk gelegen provincie Huesca. Een gevalletje van "in the middle of Nowhere".

Mijn bezoekje aan Mark ging destijds geheel onvoorbereid. Een paspoort en wat verschoninkjes had ik wel bij mij. Een vriend van de familie, Roelof, zou meegaan. Eerst een avond werken als serveerster in de Gouden Leeuw; om 23 uur even verkleden in het "hok", Roelof was intussen in het restaurant  gearriveerd, de reis kon beginnen. In die tijd nog geen Tom-Tom of mobile telefoon; wel wat autokaarten geloof ik. Padvinden is nooit mijn sterkste punt geweest, noch dat van Roelof. Zo namen wij de weg naar het zuiden via allerlei provinciale wegen. Midden in de nacht bevonden wij ons in hartje Brussel. Enfin, dat was nog eens een ommelandse reis. Ivm gebrek aan airco (het was juli) hadden wij het plexiglas uitzetraampje van het dakraam in mijn Kermit de Kikker groene Renault 5 andersom geplaatst opdat hij lucht kon happen. De reis was ook wat langgerekt omdat ik benzinestations uitzocht met LPG (die had ik in mijn auto); "Geppel" hadden ze bijna nergens. 

Je begrijpt hoe blij wij waren toen wij twee dagen later geheel gekreukt na weer een in de auto doorgebrachte nacht eindelijk bij Mark's oase aankwamen. Als een soort Fata Morgana doemde het op: een piepklein bergmeertje met een watervalletje. Erin dreven luchtbedden en kratten bier. Grote pannen paella werden gemaakt. Het was een van de leukste korte vakanties die ik ooit gemaakt heb.

Maar enfin, je wordt een paar jaartjes ouder en een iets meer voorbereide reis heeft ook wel wat. Morgen vertrekken Paul en ik met het kleine IQ-tje richting Schwäbisch Hall als eerste pleisterplaats op weg naar Pula, Kroatië alwaar wij zaterdag een zeilboot huren en de jongens zich bij ons zullen voegen voor een weekje zeilen in de Adriatische Zee.

Wordt vervolgd.