Hammam

Een paar weken geleden zijn Paul en ik naar het symposium “de gelukkige dokter” in Amerongen geweest. Het handelde over zingeving en bezieldheid/verbondenheid met je werk als intrinsieke waardes. Een van de sprekers was Mark Droogers, bedrijfsarts, die het o.a. over (voorkomen van) burn out had.

Daarbij gebruikte hij een model in de vorm van een spinnenweb (naar analogie van Positieve Gezondheid). Rechts in het model staan de intrinsieke waardes: autonomie/competentie/verbondenheid; links de extrinsieke factoren: bewegen/eten/slapen/ontspannen. Naar het gevoel van de toehoorders in de zaal (overigens overwegend jonge, vrouwelijke huisartsen) wordt er regelmatig aan onze autonomie geknabbeld (we krijgen zaken opgelegd door overheid e/o zorgverzekeraar waar we ons niet in kunnen vinden).

Voor wat betreft het vak “competentie” is de bedreiging dat we als (huis) arts steeds meer op ons bordje krijgen waarvoor  we niet zijn opgeleid (behandeling en begeleiding van patienten uit de tweede of zelfs derde lijn overnemen en nu moeten we ons ook nog met de “nulde” lijn -op niveau Gemeente- bemoeien).

Met de verbondenheid met ons vak zit het nog wel snor, al wordt daar ook aan getornd. Wat helpen kan is de verbinding met onze collega’s en onze patienten te blijven zoeken.

Dan de andere kant; de extrinsieke waardes: allevier (bewegen/eten/slapen/ontspannen) moeten als tegenhanger ingezet worden om het gebrek aan intrinsieke motivatie te compenseren.

Bewegen; je lekker in het zweet werken of, heel simpel “eindeloos” stevig wandelen is waarschijnlijk de beste burnout preventie die er is. Daarbij is het natuurlijk erg belangrijk dat je gezond eet. Depressieve gevoelens liggen op de loer als je slecht slaapt.

En ontspannen dus. Volgens mij betekent dat: je helemaal senang voelen in het tijdloze “nu”.

Een hele omweg om wat over gisteren, onze laatste vakantiedag in Marrakech, te vertellen. We zouden in de vroege avond weer naar Nederland vliegen. Altijd lastig om zo’n laatste dag in te vullen als je met je hoofd al bij pakken en reizen zit. Wij hadden gekozen voor een behandeling in de Hammam, hier vlakbij en ook behorend bij de Angsana groep. Na ampel beraad met de receptie leek een behandeling  van anderhalf uur een goede keuze. Om 14u was nog een reservering mogelijk. De rit naar het vliegveld zou dan prima tussen 16u en 16.30u kunnen plaatshebben. Heel gerieflijk via Secret Escapes geregeld.

Die behandeling (ze hebben het in de website over “therapie” en de  behandelaars heten “therapeuten”) was he-le-maal prima. Onze therapeuten waren twee kleine Aziatische dames. Paul werd behandeld door de meest potige van de twee, ik door een echt frèle jonge vrouw. 
Je mag eerst het soort behandeling; soft, medium of hard, uitkiezen. Wij kozen, heel laf, voor medium. Paul koos voor de Javaanse behandeling (vooral gericht op “knopen” in de schoudergordel,  ik voor “fusion”, de Zweeds/Javaanse versie -tevens gericht op rek en strek-).

Eerst wordt je grondig gesopt. “Sop” bestaat uit zwarte zeep wat weer avocado,..., en ... bevat. Daarna stééévig scrubben. Je gloeit van oor tot teen ervan. Hierna eerst warm water, gevolgd door ijskoud water om de porien weer te sluiten. Vervolgens eventjes pauze voor een sanitaire stop.

De massage was een fullbody gebeuren. Eerst de rug. Hierbij gaan ze zo ongeveer op je staan ook al heb je voor medium gekozen. Daarna de voorzijde, de benen, de armen, het hoofd. Het lukte ook echt dit heel “mindful” te ondergaan. (Nu is ze bezig met de tenen, nu met de linker voet, etc etc). Verder aan niets anders denken. Vergeet je werk, vergeet je boodschappenlijst, vergeet je agenda, zei spindokter Kenneth vroeger altijd.

Toen we, helemaal gelouterd, weer aangekleed en wel aan onze welverdiende kamillethee met fruit wilden beginnen, bleek het al 16.15u te zijn. In plaats van anderhalf uur, had de behandeling twee uur en een kwartier geduurd. We moesten nog terug naar de riad, uitchecken en met de taxi mee. Dus haasje-repje, maar totaal niet gestressed (dat zou ik normaal allang zijn geweest) terug naar het hoofdgebouw. De chauffeur, die al onverrichter zake verder op pad was met andere gasten, werd teruggeroepen en wij konden alsnog mee naar het vliegveld. Alles verder prima en op tijd verlopen.

Dat gevoel van totale onthaasting, dát moet ik zien vast te houden. Mañana, mañana, zo’n gek concept is het nog niet.