Großglockner Hochalpenstraße

Neen, geen Edelweisjes gezien, die schijnen hier in de Alpen een beetje uitgeroeid te zijn. Door toeristen. Die nemen ze als trofee mee, zo schijnt het. Maar wel hééél vééél bergen en als kers op de slagroom ook nog de top van de Großglockner (3797mtr), de hoogste berg van Oostenrijk.

De Grossglockner Hochalpenstrasse voert door het National Park Hohe Tauern en is 47,8km lang. De weg is aangelegd  in 1935 en geldt als een van de mooiste bergroutes van de wereld. Dat vonden met ons vandaag ook veel andere toeristen. Vooral fiettsers en hun gevolg (er was een officiele fietstocht vandaag). Heen was rijden soms stapvoets. Doel van de fietsers was de uitkijkpost op de “Edelweissspitze”. Wij namen bij die splitsing de weg naar de “Franz Jozefshohe”, ineens een heel stuk rustiger gelukkig, alwaar wij de “Swarowski uitkijktoren” beklommen. 

Na een kort doch steil voetpad, waar je aan je hartslag merkt dat je in ijlelere lucht loopt, heb je een adembenemend (ook dat nog) uitzicht op de top van de Grossglockner en de gletsjer. Magnifiek. De (om)weg meer dan waard. En geeneens misselijk geworden. Bovendien lag het op onze route. Bij Heiligenblut ben je weer in het dal. Daar een mooie foto geschoten van het kerkje met de Grossglockner op de achtergrond. Een foto die waarschijnlijk op vele miljoenen legpuzzels prijkt.

In Heiligenblut wat broodjes ed voor de picknick gekocht, die onderweg bij een picknickplekje opgegeten, en nu zitten we in een heerlijk gasthof (Gasthof Simeter) in de heuvels van “Spittal an der Drau” en hebben net ons eerste echte zonnebad van de vakantie genomen. Hier is het weer “gemütlich”, iets wat je in Zell am See wat mist, vind ik. In het hotel in Zelll am See moesten wij bv ineens allebei onze ID’s laten zien en werden gefotocopieerd, iets wat ik nooit eerder in een Europees hotel heb meegemaakt (angst voor illegalen?), terwijl hier een voornaam en een adres genoeg is.

Morgen naar Ljubljana (spreek uit: Luubjana)