Dag 30. Mimosa

Voor het eerst in ruim vier weken vannacht dóórgeslapen. Van de weeromstuit, vanmorgen na weggaan van Paul en Nathan om 8 uur, er nog 2 uur aan vastgeplakt. En dan ga je ook weer normaal dromen. 

Alhoewel, normaal? We waren met een aantal artsen, waaronder Paul en ik, een hooggeplaatst persoon (het kon een politicus zijn, het kon ook iemand in de top van het ziekenhuismanagement zijn, dat weet ik niet meer) aan het verplegen. Dit bij gebrek aan verplegend personeel In het ziekenhuis waar we werkten. 

En toen kwam er een directeur van een Zorgverzekeraar binnen. Die vond dat wij weer veel te hoog gekwalificeerd zijn voor dit soort handelingen. Niet eens zo’n ver van mijn bed show, mijn collega en ik verrichten ook regelmatig even verplegend of verzorgend werk als wij op visite zijn bij een kwetsbare patient zonder voldoende mantel- of thuiszorg.

En dan realiseer je je pas hoe moe je eigenlijk bent. Moe van het alles op tijd voor je ziekteverlof geregeld hebben. Frustratie over zaken die je onvoldoende hebt kunnen afronden; patienten die je niet meer heb kunnen bezoeken. Moe van het niet goed kunnen slapen omdat je het overdag te druk gehad heb. Moe van het niet goed kunnen slapen wegens knarrige of knijterige pijn. Moe van het niet goed slapen omdat je niet lekker heb kunnen sporten.

En dan werk ik al jaren “maar parttime”. Alhoewel parttime? Met alle administratie, vergaderingen, nascholingen, avond- nacht en weekenddiensten haal ik gemiddeld gemakkelijk de 40 uur wel.

Gisteren kwam Antje, vriendin van de studie en werkzaam als bedrijfsarts, bij mij op bezoek. Met haar gefilosofeerd hoe je je arbeidszame leven tot je pensioengerechtigde leeftijd zinvol en leuk kan blijven houden.

 “Werk aan de winkel”.

Maar nu weer even een oefenronde in de zonovergoten keuken. Dan loop ik meteen even langs de bos Mimosa die Antje gisteren meenam en snuif de geur ervan héél diep op.