Zomervakantie 2018- "Horsefight" dag 2 - Oefenen op het Veerse Meer

Oefenen op het Veerse Meer

Inderdaad, Paul Onderwater had het al geraden.

"Horsefight" is de naam van het schip. Waarom-ie zo heet, ik weet het niet. "Paardekracht" kan ik volgen, want het is wel een snelle boot.

Gisteren zijn wij ermee uitgevaren. Dat alleen al is een kunst. De boot is bijna even lang als de ruimte tussen de boten in de jachthaven.Uitvaren gaat als volgt: rustig recht vooruit tot je bijna op de achtersteven van je overbuurman ligt. Dan om zijn as laten draaien met hek- en boegschroef. Een kind kan de was doen, zou je zeggen. Maar ik sta dan met het nerveuze zweet tussen mijn schouderbladen. Ieder heeft zijn plek: Paul aan het roer, Nathan op de punt , Frank links en ik rechts. We hebben zonder kleerscheuren en, nog belangrijker: ook weer zonder kleerscheuren achter in geparkeerd.

De klimatologische omstandigheden voor beginnende grote zeilboot -vaarders waren gisteren op het Veerse Meer ideaal te noemen. Windkracht 3-4 (11 knopen, ik leer hier een boel). Het schip "liep" (jaja, dat zijn zeemanstermen) op zijn snelst 7 knopen (11-12km/u). 

Iedereen was in zijn nopjes. Frank geniet vooral van snelheid en schuin varen. Nathan geniet van de techniek er achter. Hij gaat niet voor niets werktuigbouwkunde  studeren en mogelijk in maritieme techniek zijn master doen. Paul geniet van het feit dat hij ook met een grote zeilboot om kan gaan. (Hij heeft vroeger een "470" zeilboot gehad, een bootje waar je het handigst met zijn tweeën in vaart. Daarin heb ik ook een blauwe maandag meegevaren. Ik stond dan "in de trapeze"- buitengewoon leuk om te doen).

En ik geniet van de rust op het water, de wind om mijn oren, de omgeving (het blijft leuk om langs Veere te gaan), de andere watersporters om ons heen, de koesterende zon en vooral van het genieten om mij heen. Iedereen is dan in sync met elkaar bezig. Geweldig om de samenwerking tussen de twee broers te zien. Geen enkele reden om elkaar de loef af te steken.

Paul en ik hebben zojuist de boodschappen gedaan. Fiets kan je lenen bij het jachthavengebouwtje. Je waant je echt in het buitenland. Niet alleen door het prima (vakantie) weer, maar ook om het feit dat je zo veel vreemde talen om je heen hoort. Hierbij is het overgrote deel van de mensen uit Vlaanderen en uit Wallonië. (Bij aankomst op vrijdag heerste er in en om de kroegen een vrolijke stemming, dankzij de Belgische winst op het WK, van Brazilië notabene). Verder zie je op het parkeerterrein veel Duitse nummerborden, veel Belgische dus, een enkele Brit. In de jachthaven een Australisch schip en ook een Amerikaans schip. Je bent natuurlijk zó via de Oosterschelde de Noordzee op.

De Noordzee gaan wij niet op, daarvoor heb je een vaarbewijs, een marifoonbewijs en toestemming van de verhuurder vooraf nodig. Maar in de Oosterschelde en Grevelingen ed kunnen wij ons ei voorlopig wel kwijt.

Nu is het wachten op het volladen van de controller van de drone. Frank popelt om die te gaan "uitlaten". We hebben daarom nu nog even walstroom nodig. De verwachtingen zijn dat we zo rond het middaguur kunnen uitvaren. De verwachtingen zijn hooggespannen.